Edith van Bommel
Landelijke docentendag logopedie, in Groningen dit keer (2020)! ‘Zorgtechnologie en onderwijs’, daar ging het om. Dagvoorzitter geweest én wat Grunnings bijgeleerd. ‘Kon minder!’ Met dank aan collega’s Hanzehogeschool Groningen | Hogeschool Rotterdam.
In de beperking zit ‘m de mogelijkheid. Dat hebben sporters onlangs tijdens de Paralympics weer bewezen. Op één been met 125 kilometer per uur door de bocht? Neem voor een indruk eens vijf minuten de tijd voor dit boeiende filmpje: Paralympiërs aan het werk. Zittend, staand, of visueel beperkt, waar een wil is, is een weg en daar kunnen we wat van leren. Levenslust, in de vorm van doorzettingsvermogen, lef en vertrouwen. Impossible wordt inderdaad I’m possible (closing ceremonie, Sotsji 2014). Minder wordt meer, veel meer.
Ook Wajongers weten er alles van. Bij Bureau VolZin (Rotterdam) werk ik regelmatig met deze jongeren met een beperking. Na zo’n middag met hen ben ik altijd wat aangeslagen, in het besef dat elk van ons het kan overkomen, dat je lichaam het ernstig af laat weten. Anders leren leven, met en door een beperking, die mogelijk – en gek genoeg – een verrijking kan worden. Voor hen is het noodzaak om meer uit minder te halen. Zij worden gedwongen. Anderen moeten zichzelf dwingen zich te beperken.
Kunnen kiezen voor minder is bijzonder rijk. Sta er eens bij stil hoe riant de keuze hébben alleen al is. Het enige wat kiezen vraagt, is:
De beloning zit ‘m in die ene goed gestelde vraag, die ver uittorent boven die twee goedbedoelde adviezen. In die veelbetekenende stilte die je laat vallen in een gesprek, waarin de antwoorden als vanzelfsprekend bovendrijven. In dat ene schilderij aan de muur, dat in alle rust volledig tot zijn recht komt. Wat goed gekozen is, is zonder ruis en maakt kans op beklijven. In de beperking komen mogelijkheden tevoorschijn. Met een beperking worden mensen creatief.
Deze week steven ik met enkele honderden docenten af op een congres met als thema Les(s) is more. Hoe mooi. Het blijft een waarheid als een koe. En hoe lastig ook. Zeker in 2014, waarin – ondanks, of juist dankzij de crisis – de opties je als muggen om de oren vliegen. Wil een congres beklijven? Dan moet je kiezen en weglaten. Als organisator, als workshopleider, maar ook als deelnemer. Zoek beperking en je vindt mogelijkheden!
Op zoek naar een dagvoorzitter met een creatieve geest?
Keertje sparren met Publieksmotivator?
Onlangs vond de finale plaats van The Voice Kids. Wat je er ook van vindt, wát een zangtalent. Wat een lef, wat een overtuigingskracht. In een twaalfjarig meisje zag ik een inspirerend voorbeeld: 100% overgave, volledig in het moment, met een stem als een ongekende klok. Het liedje (Beggin’) zat nog dagen in mijn systeem. Maar vooral de energie die daarmee gepaard ging.
Aanstekelijk, zo’n Voice Kid. Voor dansers, publiek en jury. Voor de enkele miljoenen tv-kijkers en tienduizenden You Tube-likers. Een treffend in het water gegooide steen, met het effect van onmiddellijk, zich snel verspreidende kringen. Digitaal, zelfs mondiaal. Zo’n impact, hoe is het mogelijk?
Een aanstekelijk iemand, daar kun je niet omheen. Een aanstekelijk iemand trekt je naar zich toe. Daar moet je naar kijken, naar luisteren, daar gaat je aandacht heen. Magisch. Sterke beïnvloeding uitstralend. Een aanstekelijk iemand zit op het goede spoor, is zichzelf, kent zijn talent, investeert daarin en deelt dit glansrijk uit aan zijn omgeving.
Een aanstekelijk iemand tilt de omgeving op een hoger plan. Geïnspireerde dansers, jury op de punt van hun stoel. Open doekjes van het publiek tussendoor, een staande ovatie na afloop. Fans, over de hele wereld zelfs, aangetrokken door bijzondere kwaliteit. Aangeraakt door een eigen verlangen. Zó goed zingen, zou ik ook wel willen. Zó ontwapenend voor publiek staan, lijkt me heerlijk. Een (talent)volle overgave maakt een publiek open, een warme ontvangsthal, waarbij angst verschrompelt en plaats maakt voor enthousiasme, aanmoediging en motivatie.
Met volle overgave je taak uitvoeren, daar kan niemand om heen. Die intentie is zo zuiver, daar zit niets tussen. Ik geloof in de volle overgave waarmee je iets doet. Oprecht en passend, dat komt over, raakt. Ook je publiek. Ik nodig je uit: strooi je talentvolle energie rond met overgave, lef en overtuigingskracht. Alsof het je laatste dag is. Dichter bij jezelf kun je niet zijn.
‘
Uw congres een warme ontvangsthal? Haal een fijne dagvoorzitter in huis.
Reactie Voice Kids-finaliste Stephanie op dit blog
Onlangs opende ik een landelijke docentendag. Of ik niet wat ijs kon komen breken, ‘iets kon doen met het publiek, want dat hebben we de vorige keer gemist’. Burgerschapsmodel, empowerment van de community, daar ging het om. Dát hebben we geweten. Een bottom-up-model aan den lijve ervaren? Jazeker. In vijf á tien minuten gingen deelnemers – een gemotiveerd team! – met lachsalvo’s en al de lucht in. Opgetild door eigen collega’s. Bottoms up!
Iets voor elkaar krijgen lijkt soms makkelijk. Als je geluk hebt, is dat ook zo. In de meeste gevallen echter, gaat er een stevige voorbereiding aan vooraf. Zonder grondige investering had ik het publiek niet op die manier van hun stoel gekregen: de gesprekken, de doelstelling en het thema, het programma, de deelnemers, de aantallen, de locatie, het inlezen, de selectie daaruit, het concept uitdenken, het vinden van inspirerend beeldmateriaal, een powerpoint en passende muziek, het testen van de techniek. Het meekrijgen van de meute, het motiveren van het publiek, lijkt van leien dakjes te gaan, dankzij de onzichtbare uren die eraan voorafgingen.
Topsporters trainen maanden. In de aanloop naar de Winterspelen beleven ze die ene belangrijke race talloze malen. Ze hebben de wedstrijd al honderd keer ‘zien gebeuren’. Ze gaan tot het uiterste om perfect voorbereid aan de start te verschijnen. Op de dag zelf komt het erop aan. Hebben ze de juiste energie? Voelen ze zich fit? Met een 100%-focus? Niet afgeleid door andere zaken of emoties, om volledig contact te kunnen maken? Alles moet kloppen. Op het moment suprême lekker in je vel zitten. En niet te vergeten, er zin in hebben! Er zin in hebben biedt kansen op succes. Er zin in hebben is aanstekelijk.
Een gezamenlijke, sterke start doet veel, steekt aan. Een start waarbij je contact maakt, waarbij spontaan gelachen wordt. Een start die je niet meteen vergeet. Een start waarbij de deelnemer centraal staat en nog even niet de spreker, de man of vrouw achter de microfoon. Een start op een congres, een symposium, of teambijeenkomst. Maar ook de start van een gesprek, of van een samenwerking, zoals in teamverband. Bij een goede en goed voorbereide aftrap krijgen mensen er zin in, worden toehoorders deelnemers. Investeren in een goede start heeft zin. Een goede start wérkt.
Ook eens verrassend van start met uw publiek?
Publieksmotivator – als dagvoorzitter mét – jaagt de boel graag voor u aan.
Meer lezen over presentaties? Hoe stress ons motiveert
De Olympische Winterspelen staan voor de deur. De grootste in de geschiedenis. In een uitgestrekt wit landschap leveren talloze sporters, onder toeziend oog van de hele wereld, topprestaties. Het motto van Olympisch 2014? ‘Hot. Cool. Yours’.
In presentatietrainingen die ik geef, valt nog altijd op hoe mensen kunnen bevriezen zodra ze voor een publiek staan. Tegelijkertijd breekt het zweet ze uit. Al bij de gedachte. Elke vorm van leven maakt plaats voor een angstvallig vastklampen. Aan tekst. Aan spookbeelden. Aan het verlangen zo spoedig mogelijk het (strijd)toneel te verlaten. Elke vorm van contact wordt ineens vermeden, alsof het zwaard van Damocles ieder ogenblik kan vallen. Van ‘hot, cool, yours’ blijft weinig over. Wat een feestje kan zijn, wordt een rampscenario, voornamelijk tussen de oren. Spannend, zo’n pres(en)tatie? Ja, natuurlijk!
Zonder stress in de boog komt een pijl nergens. De spanning in de boog geeft de pijl energie! De energie die hij nodig heeft om zijn doel te bereiken. Alle wezenlijke dingen die we gerealiseerd hebben in ons leven, zowel persoonlijk als professioneel, gingen gepaard met stress. De mens heeft een goede dosis stress nodig om emotioneel, intellectueel, sociaal en lichamelijk goed te presteren.
Stress is een subjectieve verstoring van het evenwicht tussen eisen die worden gesteld en middelen die je hebt om aan die situatie het hoofd te bieden. Als er te weinig eisen aan ons worden gesteld, zijn we minder gemotiveerd, presteren we minder goed. We maken zelfs kans op een bore-out. Vraagt men meer van ons en beantwoorden de gestelde eisen aan onze capaciteiten, dan gaan we beter presteren en hebben we plezier in ons werk. Als de belasting echter te hoog wordt, of te lang duurt, dan ligt een burn-out op de loer. Lopen we precies op de toppen van onze tenen, dan wordt het presteren een uitdaging.
Er is niets mis met regelmatig functioneren op de toppen van je kunnen. De veerkracht van mensen verbetert als we met regelmaat en zelfs toenemend aan hanteerbare stress worden blootgesteld. Op één voorwaarde: dat er voldoende hersteltijd mogelijk is. We hebben behoefte aan periodes van rust. Sporters weten dat: de beste methode om het uithoudingsvermogen te verbeteren en de spieren te versterken is intervaltraining. Gezonde stress is intervalstress. Intervalstress is beter dan te weinig stress, want dan verliezen we aan veerkracht.
Ik promoot zenuwen. Een gezonde portie wel te verstaan. Heb je ze niet? Word dan nerveus. Bij het openen van een congres rolt het zweet me over de rug. Wat wil je? Een volle zaal, enkele honderden mensen, in zeer korte tijd in beweging krijgen, met de energie van slechts één lichaam! Een prestatie leveren ís spannend. Die bepaalde spanning hoort daar gewoonweg bij. Die stress motiveert, zet op scherp. Op haar-scherp.
Zien hoe je in haarscherpe bochten onder grote spanning overeind blijft? Stukje sportgeschiedenis:
Ik zeg: maak van je aartsrivaal sprekersangst een inspirerende witte motor!