Volgers, rare snuiters?

Edith van Bommel

 

Geselecteerd worden voor een Master Volgerschap klinkt toch een stuk minder aantrekkelijk dan doorgaan voor een Master Leiderschap. Het woord volger heeft – los van social media – regelmatig een negatieve associatie. Waarom eigenlijk? Zonder volgers immers geen leiderschap.

We worden overspoeld met kenmerken van goede leiders, maar wat is je beeld van een goede volger? Als je dat inzicht hebt, kun je gemakkelijker leiding geven.

Volgers werken meestal in de schaduw van de leider. Volgers werken vaak achter de schermen. Wat achter de schermen plaatsvindt zien we niet, maar je merkt het ogenblikkelijk als het daar aan draagvlak ontbreekt. Ook volgers heb je, net als leiders, in soorten en maten.

 

Enkele typen volgers (Kelley, 1996):

  • Schapen zijn passief, niet-kritisch. Ze tonen weinig initiatief en verantwoordelijkheidsgevoel.
  • Jaknikkers zijn levendiger en actiever dan schapen, maar net zo onzelfstandig. Ze blijven, met respect of onderdanigheid, afhankelijk van de leider. Ze vertellen de leider alleen wat hij wil horen.
  • Mopperaars zijn kritisch en zelfstandig, maar blijven passief in hun rol. Ooit zijn ze afgehaakt van de groep of van de organisatie. Cynische, of zich met moeite schikkende, pruttelende klagers.
  • Effectieve volgers zijn kritische meedenkers die actief participeren. Ze laten hun commentaar duidelijk horen. Ze wijzen anderen op hun fouten, maar geven ook makkelijk die van henzelf toe.

Wat maakt je collega’s schapen of jaknikkers? Krijgen mopperaars wel eens ruim zendtijd? Zijn er effectieve volgers? Wie zijn dat dan? En om welke reden? Hoeveel procent van elk type hebben jullie in huis? Percentages van typen volgers brengen de mate van draagvlak, energie en efficiëntie in beeld.

Twee tips:

  • Let deze week eens niet op jezelf, maar op het volggedrag van je collega’s. Schrijf de inzichten op.
  • Bekijk onderstaand filmpje en geniet ervan! Fantastisch, als volgen zó soepel gaat.

 

 

Mopperaars in je team omzetten in effectieve volgers en succesvolle partners? Steuntje in de rug nodig? Publieksmotivator helpt je graag. Als teamcoach, met een training of een workshop.
Bel gerust: 06-36252483

Inspiratiebron: Handboek Groepsdynamica – Remmerswaal
Foto: ©Publieksmotivator

Waarom Spike de zaal wél meekrijgt

Edith van Bommel

 

Zondag 17 januari was het zover, aflevering 1 van een nieuwe reeks Maestro. In dit tv-programma (AVROTROS) verschijnen BN-ers op de dirigentenbok, in hun poging beroepsmusici muzikaal aan te jagen. Ik blijf me bescheuren. Het is zichtbaar én komisch wat er gebeurt met het tempo van een heel orkest, als je als leidinggevende ook maar één nuance aanbrengt in je non-verbale gedrag. In positieve zin, dan heb je acuut succes. Sla je (de plank) mis, dan ga je ter plekke af. René Froger had in die zin een minder fijne avond. Spike werd winnaar in 2014.

Wat Spike (gitarist Di-rect) doet, kun jij ook, als je een groep begeleidt of leidinggeeft:

  • Hij komt goedgemutst en energiek binnen: ‘Hoi!’
  • Hij maakt meteen contact, hij schudt handen.
  • Hij maakt met allen contact: oogcontact.
  • Hij geeft zijn musici de kans zich te positioneren: hij nodigt het koor uit te gaan staan.
  • Hij zorgt voor gezamenlijke concentratie, hij bezint eer hij begint.
  • Hij voert zijn taak met verve uit en geeft alles wat hij heeft.
  • Hij zorgt voor een lach op de gezichten. Bij hemzelf, bij zijn orkest (lees: medewerkers) en bij de toehoorders (lees: klanten). Ze werken intens én hebben lol!

Het is één geheel en dat lijkt simpel, maar je krijgt het niet zomaar! Dat weergaloze warmhartigheid in je voordeel werkt, staat vast.

Eens kijken hoe Spike de zaal meekrijgt? Speaker op luid. Volle borst?
Start 0.35-3.35 (fragment drie minuten). Met commentaar jury t/m 6.12 min.

 

 

Wie wil dat nou niet, volle overgave? ‘Of course it’s ten points!’ Ik wens je dat toe, dat je tot je recht komt. Dat je ten volle leiding kunt geven aan je leven en werk. Overgave begint bij jezelf. Als je met volle overgave je werk uitvoert, krijg je anderen mee.

Wel erg alleen als leidinggevende op zo’n bok? Steuntje in de rug nodig? Publieksmotivator helpt je graag: als teamcoach, met een training of een workshopBel gerust: 06-36252483

Tekening: fragment van afbeelding – site Pixabay

Achterwaartse duwtechnieken? Hoe pak jij weerstand aan?

Edith van Bommel

 

Wat we lastig vinden? Onder-gedrag. Zeker als hulpverlener. Dat kan toch niet!
Want ik ben deskundig. Ik weet het. Doe wat ik zeg. Boven-gedrag, leidinggevend.
Versus: Ik kan het (kennelijk) niet alleen – zou je mij willen helpen? Onder-gedrag, volgzaam.

Jos Burgers spreekt van sukkel-zinnen (De wet van Snuf). Dat zijn zinnen waar je altijd sukkel! achter kunt zetten, maar uit respect doe je dat niet. Je weet toch dat bewegen goed is voor je gezondheid (sukkel)? Ongemerkt plaats je jezelf in boven-gedrag en werk je weerstand in de hand.

Wat we ook lastig vinden? Werkelijk meebewegen. Want, oh help, straks gaat de ander met mij aan de haal! En ik was toch de zorgverlener? De alwetende? De al-oplossende? Bovendien, ik moet mijn targets binnenslepen.

De ander wil best meebewegen. Maar de ander wil eerst gehoord worden. 
Hoor mij! Het gaat er niet om dat ik (met mijn – ja, ik weet het – te zware gewicht) niet uit mijn stoel wil. Ik heb er – sinds mijn ziekte – de pest in. Ik loop, zit en sta niet meer zoals ik altijd deed. En zolang ik daarmee zit, sta ik niet op. Snap je? Hoor je mij eigenlijk wel écht?

Weerstand is een spanningsveld tussen angst en wens, een vorm van energie. Het gaat erom deze energie positief te mobiliseren. Weerstand is ook een signaal van betrokkenheid. Onderlinge wensen of zorgen steken de kop op. De onderliggende wens of zorg op tafel krijgen en daarbij stilstaan, is al een mooie (mee)beweging.

Uit onze trainingen Effectief communiceren bij weerstand blijkt telkens weer dat je als zorgverlener (hoe begrijpelijk!) al gauw een tandje te hard loopt. Dat die intentie (targets!) op je voorhoofd staat. Dat de ander zich met een dergelijke luisterhouding vaak nét niet gehoord en gezien weet in het meest essentiële, daar waar de weerstand zijn oorsprong heeft.


Tips

Doe eens niets. Zit gewoon eens naast de ander. Laat je vakmanschap even voor wat het is. Geen tijd voor? Vijf minuten echte aandacht (zonder: Ja, maar u moet natuurlijk wel …) levert vaak zóveel op, dat getrek en geduw niet meer nodig is. Bovendien ontspant het ook jezelf. Een ontspannen zorgverlener werkt aanstekelijk en motiverend.

Zou je zelf zin hebben in je advies? Stel je eens werkelijk voor hoe het is voor die ander, met zwaargewicht (in alle opzichten) zittend in die stoel. Wat betekent je advies eigenlijk voor hem of haar?

Wees eens je eigen advocaat van de duivel. Sabel je advies neer. Maak de anti-redenen groot. Mega-groot. Vertel hoe heerlijk het is alleen nog maar in die stoel te blijven zitten. Waarschijnlijk begint de ander na een korte verademing tegen te sputteren: Dat hoeft nou ook weer niet …! Om vervolgens mogelijk met een alternatief te komen.

Ben je bewust van alle keren dat je als zorgverlener onbedoeld tegenwerkt, door:
te confronteren
voorstellen te doen
te overtuigen (van eigen gelijk)
(te hoge) verwachtingen uit te spreken
sancties in het vooruitzicht te stellen (die overigens ook motiverend kunnen zijn)

Kijk eens naar dit filmpje. Hoe hou jij een weerbarstige bal rollend? Achterwaartse duwtechniek? Kop in het zand? Hoge(re) bomen vangen veel wind?

 

Werk je met (behandel)groepen en worstel je met de groepsdynamiek? Lastig gedrag?
Haal de workshops Groepsdynamica van een behandelgroep in huis.

Bel: 06-36252483

Of stuur je bericht via deze link.

 

Ego of ziel?

Edith van Bommel

 

Als er iets ergs gebeurt, verandert onze focus onmiddellijk. Je was aan het tobben over een besluit, in strijd met een collega, aan het neuzelen over cijfers en geld en ineens komt je wereld in een totaal ander daglicht te staan. Je eerdere halszaak verbleekt.

Als er iets ergs gebeurt dat ons gezamenlijk treft, verstomt ons ego, werken we samen. Wat mooi. En wat gek ook. Pijn verbroedert.

Zou het helpen als we ons die pijn op voorhand al eens voorstellen? Als we iets niet pas koesteren als we het kwijt zijn, maar koesteren middenin de – eventueel ongemakkelijke – situatie?  Ik denk van wel. Dat wil niet zeggen dat ik pleit voor een dagelijkse, treurig-onheilspellende blik naar buiten! Het gaat om anders kijken. Andere gedachten. Andere antwoorden.

Deze uitspraak kwam ik tegen: De ziel is mijn binnenste antwoord.

De stem van de ziel komt uit een diepere bron en is zacht. Er is rust voor nodig om de stem te horen. In de stilte spreekt zij. Meestal met één eenvoudige zin. Vanuit vertrouwen. Een klinkende constatering van hoe het is of wat je te doen staat. De stem van de ziel gaat gepaard met rust of met berusting. De ziel houdt van eenvoud.

De stem van ons ego is vaak luid en duidelijk aanwezig. Argumenteert. Is zorgelijk, rent voorbij, kijkt verwijtend of met spijt naar het verleden. De stem van ons ego is bezig met belangen, met overleven, met onrust en hectiek. Onze ego-stem komt niet uit de diepte, maar huist in onze gedachten.

Ik geloof in de kracht van milde gedachten. Over jezelf, maar zeker ook over de ander. Milde gedachten werken verzachtend. Milde gedachten schelen strijd. En dus tijd.

Balsemen betekent onder andere: verzachten. Wat ego-verkleinende balsem voor de ziel? Ofwel tips voor het oefenen van een milde blik:

  1. Dankbaarheid. Koesteren wat je hebt, koesteren wat je had.
  2. Mededogen. Met jezelf en anderen. Met wat jou overkomt. Met wat anderen overkomt.
  3. De kunst van de innerlijke glimlach. Plezier is goed voor de ziel en gezond voor je lichaam.
  4. Het vermogen om te luisteren. Om te beginnen naar jezelf. Naar je lichaam. Naar anderen.
  5. Kunst. Iets – met aandacht – creëren is goed voor de ziel. Iets maken. Iets bakken.
  6. Huilen. Niet bang zijn voor emoties.
  7. Niets doen. Zijn. Doet wonderen.

Een andere kijk op je (behandel)groep?
Haal een workshop Groepsdynamica in huis.

Meer weten? Bel: 06-36252483.

Foto: In La Città – 1924 (Gerrit van Blaaderen, Singer Museum, Laren)
Inspiratiebron en aanrader: Dagboek van de Ziel (Bertie Hendriks)

Hoe krijg ik grip op die groep?

Edith van Bommel

 

Goed voorbereid. Kennis van zaken. Zin an. Je denkt het en je roept het ook: ‘Hóp, hóp, hóp!’ Maar in plaats van een actief-dynamische reactie, staart je groep je met de armen over elkaar stoïcijns aan. Hoezo hop, hop, hop? De moed zakt je ter plekke in de schoenen. Hoe krijg ik die groep in ’s hemelsnaam in beweging? Die groep gaat nu al met mij aan de haal!

Er komen steeds meer groepsbehandelingen. De zorg verandert. Diagnose-gebonden teams, multidisciplinair. Dat valt lang niet altijd mee, als je gewend bent een-op-een-behandelingen te geven.

Bovendien komt je vak-expertise op de achtergrond. Je hebt immers je handen vol aan de groepsbegeleiding. Er gebeurt van alles: een negatieveling, die de rest meetrekt. Een allesbepalende figuur: ‘Nee, zo gaan we dat niet doen’. Een lijdzame stille. Waarop – en vooral hoe – moet je nu reageren?

Hoe haal je het maximale rendement uit de bijeenkomst, juist omdát het een groep is? Ik zeg: wees niet bang voor die groepsdynamiek, gebruik ‘m. Leg ‘m bloot.

Als je met groepen werkt, realiseer je om te beginnen eens het volgende:

Mensen gedragen zich anders in groepen. Een-op-een zag je iemands ware aard, in de groep loopt diezelfde persoon met de meute mee, heeft ineens geen mening meer, verschuilt zich achter grapjes en/of een bondje.

Een groep versterkt wat er leeft: in positieve of negatieve zin. Het valt niet mee om kleur te blijven bekennen als de meerderheid wat anders vindt. Of lijkt te vinden. Buiten de boot vallen is een basale levensangst die we liever niet ervaren. Stevige klagers trekken de (sfeer van de) groep naar beneden. Aan optimisten trekt de groep zich op.

Groepsdynamica begint al vóór een bijeenkomst. Je zit op de fiets en je denkt en voelt al van alles over die bijeenkomst. Bijvoorbeeld: ‘Oh, als het maar niet weer zo lang duurt. Tijdrovend, dat gemuts over die protocollen …’ Of:  ‘Vandaag hou ik mijn mond. Er wordt toch niet naar me geluisterd.’

Groepsdynamica vindt plaats tijdens de bijeenkomst, maar ook op plekken waar je er géén zicht op hebt. Bij de koffieautomaat, bijvoorbeeld. Dáár wordt contact gemaakt of juist gemeden. De dynamiek van een groep werkt ook door ná de bijeenkomst.

In een groep komt alles in veelvoud op tafel. Er is namelijk niet één gesprekspartner, maar er zitten er bijvoorbeeld vijftien. Vijftien verschillende persoonlijkheden. Vijftien innerlijke belevingswerelden. Vijftien andere levenstempo’s. Vijftien verschillende communicatiestijlen én leerstijlen. Vijftien setjes eigen-aardigheden. Goe-de-mor-gen. En jij wilde graag hóp, hóp, hóp aan de slag …?

Een eenvoudig inzicht dat helpt:

Elke groep functioneert tegelijkertijd op twee niveaus:
Op taakniveau, dat verwijst naar de inhoud van de groepsactiviteit. En op sociaal-emotioneel niveau, dat verwijst naar de manier waarop men met elkaar omgaat tijdens de taak. De tweedeling is een centraal thema in de groepsdynamica (Remmerswaal). Aan de kwaliteit van de niveaus herken je succesvolle groepen en teams.

Het brommen in een groep (in de vorm van gemompel tegen de buurman), is altijd terug te voeren naar deze twee niveaus. Stel om te beginnen daar je vragen over. Wel erg simpel, zou je kunnen denken. Maar doe het eens.

Bijvoorbeeld: Waar gaat het hier mis? Is het om te beginnen het takenplaatje (te veel, te weinig, te onduidelijk, niet nuttig, the wrong persons on the wrong job, etc.)? Of is het om te beginnen het gevoel (niet veilig, hiërarchie, onbekend, andere werkculturen gewend, dominantie, etc.)? Bij een oprechte vraag krijg je ongetwijfeld een oprecht antwoord. En daarmee een belangrijk handvat.

Nog wat voorbeelden:

Taakniveau 
Is de taak jullie eigenlijk duidelijk? Staan jullie achter je taak?
Wat is precies het doel van deze bijeenkomsten? Kunnen jullie je in het doel vinden?
Wat is onze werkwijze? Werkt-ie?
Hoeveel tijd hebben we? Passen de taken in de gegeven tijd? Moet het te snel? Gaat het te langzaam?
Zijn er regels? Zijn de regels duidelijk? Hoe bevallen de regels jullie? Etc.

Sociaal-emotioneel niveau 
Ben je als deelnemer hier uit vrije wil, of ben je ‘op de lijst gezet’? Hoe staat het met je motivatie?
Hoe kijk je tegen deze bijeenkomsten aan (verwachtingen)?
In hoeverre ken je je groepsgenoten? Wat maken de anderen voor een indruk op je?
Voel je je op je gemak in deze setting?
In hoeverre kun je jezelf zijn hier? Etc.

Ik wens je helderheid, plezier én grip op de groep die je begeleidt!

Meer grip op je groep?

Haal een workshop Groepsdynamica in huis!

Bel: 06-36252483.
Of meld je aan per e-mail: Workshop Groepsdynamica

 

Wat klanten over Publieksmotivator zeggen, lees je hier.

Illustratie: EvB, Buitenkunst 2015

Wat vertelt een lege stoel over je team?

Edith van Bommel

 

Op de werkvloer – én daarbuiten – hebben we allemaal regelmatig te maken met een lege stoel. Een collega is (langdurig) ziek. Een collega is zwanger. Een collega is ontslagen of uit eigen beweging van baan veranderd. Een collega is met pensioen. Een collega is (plotseling) overleden. Vroeg of laat wissel je van plek en neemt iemand anders je stoel in bezit.

Als iemand er niet (meer) is, dan is diens plek, rol en bijdrage, voelbaarder dan ooit. Het is alsof ook hier de kunst van het weglaten zijn werk doet: helderheid scheppen. Pijnlijke helderheid, ook. Wat nu? Kunnen wij wel verder zonder deze persoon? Hoe wordt de taakverdeling? Wie wordt de volgende die gaat? Denk alleen al aan ontslag. We worden wat onzeker.

Als je een team begeleidt, kan een lege stoel een keerpunt zijn. Een lege stoel roept belangrijke gevoelens op, die spannend zijn om te uiten. Als je bij de stoel stilstaat, komen er essentiële zaken op tafel die je in de verste verte niet gedacht had. Ware aard. Er is namelijk geen weerwoord. De ander is veelzeggend afwezig.

Enkele voorbeelden van gedachten van teamleden over de afwezige:
‘Hé, mijn maatje is er niet! Ongezellig, kaal …’
‘Oei, onze kartrekker laat het afweten. Wat nu?’
‘Verdorie! Uitgerekend nu is-ie er (weer) niet. Ja, hoor! Wie kan het weer opknappen …?!’
‘Gelukkig, geen aartsrivaal vandaag. Ik hoef eens niet op de punt van mijn stoel te zitten. Heerlijk!’
‘Er zal toch niks ergs zijn …?’

En wat denkt de (tijdelijk) afwezige zelf?
‘Verdorie! Gaat het door zonder mij! Wat mis ik wel niet?! Straks hoor ik er niet meer bij …’
‘Wat zullen ze van me denken? Ze zullen me toch niet zat zijn? Zouden ze over me praten …?’
‘Ik voel me schuldig.’
‘Eigenlijk heel lekker, even uit die werkstress.’
‘Ze zoeken het maar uit.’

Net als bij stiltes, die we liever niet laten vallen, bezetten we een lege stoel het liefst weer snel. Terwijl juist in de stilte wijsheid zit – antwoorden die als vanzelf bovendrijven. Een lege stoel biedt ook wijsheid en inzicht in teampatronen. Wat hangt met wat en wie met wie samen? Is alles wat het lijkt? Of valt ineens die spontane woede op, als iemand niet op komt dagen? Bundelt men de krachten en wordt men ter plekke alsnog een team? Of lijkt dat even zo …?

Hoe dan ook, stilstaan bij lege stoelen is zeer inzicht-gevend en soms zelfs doorslaggevend. Iemand is het zat. Iemand barst in tranen uit. Iemand hakt een knoop door. Een lege stoel spreekt boekdelen.

Een lege stoel brengt de mate van erkenning in beeld. Erkenning heeft drie basisthema’s:

Inclusie               
Het gaat bij inclusie om het gevoel  mee te tellen, erbij te horen, serieus genomen te worden. Een basiserkenning. Dat je opgemerkt en geaccepteerd wordt. Erkenning voor het feit dat je er bent. Het gevoel dat je welkom bent, belangrijk bent en betekenis hebt voor anderen (significance).

Controle
Bij controle gaat het om de behoefte aan invloed, bepalen, greep hebben. Iets kunnen presteren, iets gedaan krijgen.  Het gaat om erkenning voor wat je kunt (competentie). Ofwel de vraag om goed gevonden te worden.

Affectie                             
Bij affectie gaat het om de vraag naar genegenheid (loveability). Het gevoel aardig of sympathiek gevonden te worden en gewaardeerd te worden om wie je bent als persoon.

Tel jij mee?
Heb je invloed?
Word je gewaardeerd als persoon?

Ik hoop van harte dat je collega’s je – op een positieve manier – missen als jouw stoel leeg is. Dat ze blij zijn als je terugkomt. Dat ze dat ook eens uitspreken als je er wél bent.

Ik wens je een heerlijke nazomer. En een fijne stoel!

Je mening nu eens niet onder stoelen of banken steken? Hulp nodig? 

Deze teamcoach – dertig jaar ervaring met groepen en teams, opgeleid door het Europees Instituut – werkt verhelderend. 

Bel 06-36252483 en stel gerust je vraag.

Begeleid je groepen of teams? Kun je wel wat hulp gebruiken?
Haal een inzichtgevende workshop Groepsdynamica in huis.

Bron: Begeleiden van groepen – Groepsdynamica in de praktijk (Jan Remmerswaal)
Foto boven: fragment van Seance 2014, aquarel (Herman Kuypers – www.hermankuypers.nl)

 

Unfinished business? Maak jij vandaag het (team)werk af?

Edith van Bommel

 

Wat is dat fijn, stratenmaker zijn. Je legt de straat open. Je haalt eruit wat oud is. Je zet erin wat nieuw is. Her en der wat wijzigingen: de stoep verbreed, de weg versmald. Minder ruimte voor scheurneuzen en andere jakkeraars. Meer plek voor wandelaars, al dan niet met kind of hond. Alles volgens plan. En het resultaat? Opgeruimd staat netjes. Een frisse, nieuwe aanblik, om (opnieuw) van te genieten. Heerlijk concreet.

Nee, dan een team coachen. Het zijn geen bakstenen, je materiaal. Geen berg zand … hoewel? Een bulldozer is meestal ook niet echt handig. Er moet gewerkt worden op een heel andere manier. Mensen laten zich niet uit de grond tikken, dan wel inmetselen. Maar wacht even, laten we het aanleggen van een straat – hoe symbolisch ook, zo’n weg – niet romantiseren. Wat dacht je van:

  • een aantal weken fysiek noeste arbeid
  • in (regen)weer & (tegen)wind
  • lawaai en onrust in de hele omtrek: gedender, gebulder, gedril én een gillende radio
  • overal zand, dus ook in huis
  • wekenlang een afgesloten straat voor verkeer en parkeer

Leggen we teamcoaching eens naast deze stratenmakerij:

  • een aantal weken innerlijke arbeid, stevige gesprekken, confronterende oefeningen
  • wellicht binnen, maar niet verstoken van menselijk weerbericht: gemoedstoestanden, emoties
  • meestal weinig lawaai, maar vaak veel (onderhuidse) onrust
  • los zand, op weg naar stevigheid
  • wekenlang ‘in quarantaine’, blik op (oude) stenen op magen

Verdacht veel overeenkomst, niet?

Coachingssessies en trajecten lijken, in tegenstelling tot het herstellen van een straat, vaak wat ‘onaf’, omdat ze onderdeel zijn van een leerproces dat doorgaat. De tijd is op, maar de leerschool niet. Soms begint het echte werk pas ná de hulp, of de bom barst alsnog. Een bom die barst, dat betekent: ‘het geheim wordt onthuld’, ‘datgene waar we bang voor waren, gebeurt’. Of ‘onderdrukte gevoelens komen ineens tot uitbarsting’ (bron: Genootschap Onze Taal). Altijd goed. Wat eruit moet, moet eruit. Als de tijd rijp is. Een bom heeft tijd nodig. Een tijd-bom, op weg naar gezonde communicatie.

Hoe communiceer jij? Twee bouwstenen:

  1. Wat draag jij bij aan het in stand houden van je huidige teamsituatie?
  2. Klaag je? Geef je feedback aan de persoon op de plek waar het hoort? Geen feedback? Niet klagen.

Tot slot: ‘Onze diepste angst is niet dat we onmachtig zouden zijn. Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht’ (inauguratie Mandela, 1994). Bundel je krachten. Om te beginnen in jezelf. Is het hele team een te grote stap? Bundel je krachten alvast eens met enkele collega’s, bij voorkeur de meestal stillen. Unfinished business? Start vandaag met het echte werk, met jouw aandeel. Je hebt wel degelijk invloed.

Liever geen tijdbom onder je team? Steen en been klagen helpt niet?
Teamcoach nodig? Bel gerust, 06-36252483. Of stuur je vraag: info@publieksmotivator.nl

“Edith is een steengoede luisteraar en vragensteller, dat merk je onmiddellijk als je met haar praat.
Zij verstaat de kunst om heel precies en expliciet te benoemen wat het geval is.” 
Kiki Verbeek, filosofe, neerlandicus, theatermaker – Glashelderverhaal

 

Waarom krijg ik geen reactie op mijn app? Communicatie & Teams

Edith van Bommel

 

Mensen hebben de neiging om onpersoonlijk te worden wanneer ze bang zijn. Op een afstandelijk en onderhuids-angstig team zit niemand te wachten. Vertrouwen als basis is dan ook erg belangrijk, maar dát is makkelijk gezegd! In een team al helemaal. Mensen gedragen zich nu eenmaal anders in groepen. Groepen doen iets met individuen. Individuen in groepen kijken katten uit bomen. En katten in het nauw maken rare sprongen.

Niets is wat het lijkt. Je leuke collega lijkt soms ineens je aartsrivaal: ‘Krijg nou wat, ga jij er met de taken en uren vandoor waar ik al tijden om roep? Waarom heb je niets gezegd?’ Vertrouwen verandert in argwaan, in argusogen: ‘En trouwens, waarom krijg ik geen reactie op mijn app?!’

Wanneer wantrouwen in groepen overheerst, zien we allerlei vervormingen in de communicatie.
Kijk bijvoorbeeld eens naar deze elf symptomen (Gibb):

 

voortdurend verdedigen van het uiterlijke zelfbeeld (het image)
pogingen om gedrag en denkwijzen van anderen te veranderen
pogingen om beslissingen van anderen over te nemen
vermijden van gevoelens
rondstrooien van ongevraagde adviezen
vleierij
cynisme
strategisch gedrag
dubbele agenda’s
verschillen tussen wat er in de groep en daarbuiten gezegd wordt
een onpersoonlijke manier van spreken

 

Zulk vervormd gedrag doet sterk afbreuk aan de kracht van de groep. Het kost bijzonder veel indirecte en negatieve energie. Je krijgt er als teamlid een baan bij! De dubbele bodem onderzoeken van elke boodschap! Indirecte communicatie leidt al gauw een heel eigen en verwarrend leven. Het laat gevoelens onopgelost.

Onopgeloste gevoelens van angst en wantrouwen vormen een grote belemmering in de interactie in het team, ook al wordt dit ontkend. ‘Ik wil het er niet meer over hebben!’ Hoe harder men ontkent, hoe hoger de nood. Hoe groter de noodzaak er wel – en deze keer eens goed – naar te kijken. Openheid, met als basis acceptatie en vertrouwen, is een voorwaarde voor een prettige en goede uitvoering van taken. Alle kaarten op tafel. En ja, ook dát is makkelijk gezegd, alle kaarten op tafel.

Tips?

  • Wacht niet te lang als team. Zoek hulp. Soms zijn patronen inmiddels enorm vast gaan zitten. Niet nodig zo zonde van alle energie, tijd en dus geld.
  • Laat je mogelijke trots varen. Laat je ego los. Wat een verademing! Oplossingen liggen voor het oprapen en anderen gaan je helpen. Die muur instant houden is niet nodig. Hij werkt namelijk niet, niet écht.
  • Een basis van vertrouwen in je team begint bij jezelf: is je eigen gedrag betrouwbaar? Ook als leidinggevende? Wacht niet totdat je collega zich laat zien. Heb de moed zelf het initiatief te nemen. Vertrouwen schep je door het te geven.

Team vlottrekken op korte termijn?

Bel: 06-36252483, of stel je vraag via info@publieksmotivator.nl

Liever inzicht met een workshop? Workshops Groepsdynamica

Wat klanten zeggen?

“Edith? In één woord: wauw! Ik zou iedereen die een groepsactiviteit een boost wil geven aanraden met Edith in gesprek te gaan. Ik ben zeer onder de indruk van de manier waarop zij werkt en gun iedereen de impact die zij teweeg brengt.”

“Zonder al teveel uit te leggen, met de humor, de rust, en tegelijkertijd de energie waarmee ze te werk ging, heeft ze ons de kracht van ons eigen team laten inzien. Het feit dat ik dit een jaar later nog zo kan terughalen, betekent dat haar werk mij heeft geraakt.”

“Het coachingstraject onder begeleiding van Edith heb ik ervaren als een intensieve, spannende en ontregelende achtbaan-trip die me zeer veel heeft opgeleverd. Edith is betrokken en confronterend. Zij getuigt van een zeer hoge mate van integriteit.”

Meer? 

‘Ik wil het er niet meer over hebben!’, maar wél zeggen waar het op staat? Op de plek waar het hoort? Deze teamcoach, opgeleid door het Europees Instituut, 30 jaar ervaring met groepen en teams, werkt verhelderend.

Bron                     : Begeleiden van groepen – Groepsdynamica in de praktijk, Jan Remmerswaal
Afbeelding          : Titus, zoon van Rembrandt (Late Rembrandt – Rijksmuseum Amsterdam, mei 2015)

 

Team in the picture!

Edith van Bommel

 

Genoten van Koningsdag nieuwe stijl? Alle ogen gericht op Oranje-kwatta!
Maar er kwam nog meer voorbij deze dagen. Mijn oog viel op dit gezelschap.
Trots team met coach?

Zin om weer eens trots te zijn op je team? Om als een wij naar buiten te treden?
‘Hadden we maar wat eerder hulp gevraagd …’

Deze teamcoach, opgeleid door het Europees Instituut, 30 jaar ervaring met groepen en teams,
werkt verhelderend.

Voor meer aanbod groepsdynamica: Workshops Groepsdynamica

 

 

Het coachingstraject onder begeleiding van Edith heb ik ervaren als een intensieve, spannende en ontregelende achtbaan-trip die me zeer veel heeft opgeleverd. Zij is betrokken en confronterend.
Zij getuigt van een zeer hoge mate van integriteit.”

Meer? 

 

Groepsmanipulatie, toch niet in óns team?

Edith van Bommel

 

Tijdens een marathon – neem die van Rotterdam – is bepaald gedrag de normaalste zaak van de wereld. Paarvorming, Rode Kruis-gedrag en Alle ogen gericht op Kwatta. Niks mis mee. Dat je een loopmaatje zoekt voor die 42.195 kilometer lijkt mij absoluut een goed idee. Dat er ambulance-personeel aanwezig is? Geweldig. En natuurlijk zijn alle ogen van die (bijna een miljoen) toeschouwers gericht op de lopers: ‘Hou vol, Theo! Denk aan je eeuwige roem!’ In teams echter kunnen deze gedragingen in een heel ander daglicht komen te staan. Daar vallen ze met gemak onder de categorie groepsmanipulatie.

Naast vechten en vluchten is groepsmanipulatie een vorm van afweergedrag. Bij groepsmanipulatie manipuleert iemand andere teamleden, om zichzelf te beschermen tegen een (te) persoonlijke betrokkenheid of confrontatie. Drie voorbeelden:

  • Paarvorming (Pairing)

Teamleden zoeken steun bij één of twee anderen. Ze vormen een emotionele coalitie die elkaar beschermt. In een team valt een dergelijk duo of trio onmiddellijk op, met bijbehorend gevoel van onveiligheid voor een buitenstaander. Ook veroorzaakt een dergelijke coalitie vaak veel ruis: smiespelen en/of (uit)lachen. Op de vraag of er iets aan de hand is, speelt men mooi weer, gepaard gaand met veelbetekenende, non-verbale signalen onderling.

  •  Rode Kruis-gedrag (Red-Crossing)

Teamleden delen bij wijze van spreken pleisters en verband uit voordat er een gewonde is gevallen. Iemand komt de ander, zodra deze het moeilijk lijkt te krijgen, ongevraagd te hulp. Soms via de coach, trainer of manager: ‘Ik kom even zeggen, dat die opmerking tegen collega X wel confronterend was. Ze heeft het heel moeilijk deze periode.’ Of iemand belt af namens een collega. Het is verwarrend. Het roept vragen op als: wat kom jij nu doen? Kan hij of zij dat niet zelf? Wat maakt dat jij zo overbezorgd bent over die ander? Verfrissend, als je je vraag ter plekke stelt. De gewenste groepsnorm achter het Rode Kruis-gedrag lijkt ‘laten we het veilig houden met elkaar’, of ‘ik help jou nu, als jij mij later ook helpt’.

  • Alle ogen zijn gericht op Kwatta

Het team besteedt buitensporig veel tijd en aandacht aan één teamlid. Of bijvoorbeeld aan een conflict tussen enkelen. ‘Als die toestand met hem/haar er niet was geweest, zaten wij hier nu niet.’ De vraag is: is dat zo? Met andere woorden: wat is jouw bijdrage eigenlijk aan de situatie? Je ogen blijven richten op Kwatta is ook een aandeel in het geheel. Door deze blik op Kwatta, kan ieder fijn de (eigen) boot afhouden en heeft het team desgewenst een zondebok.

Herken je er één?

Schoon genoeg van die blik op Kwatta? Dat gemanoeuvreer, zonder dat er wat verandert? 
Deze teamcoach – opgeleid door het Europees Instituut, 30 jaar ervaring met groepen en teams – werkt verhelderend.

Of liever een Workshop Groepsdynamica?

Wat klanten vinden van Publieksmotivator?

Bron: Begeleiden van groepen – Groepsdynamica in praktijk, Jan Remmerswaal
Foto: © Historisch Museum Deventer