Beren op de werkvloer? Ontwijken! Of omarmen? (teams)

Edith van Bommel

 

Alles wat aan je knaagt, kost energie. Geknaag wordt piekertijd. Het wordt een beer op de weg, een roadblock. Iets waar je van gaat snoepen, roken, omlopen. In het ergste geval blijf je zelfs weg. Verzuim in de puurste vorm: ik ben er niet. Die reusachtige beer op je weg kun je blijven ontwijken, dagen, weken, soms maanden. Maar – hoe tegenstrijdig! – je kunt ‘m ook omarmen.

Afgelopen week kwam het in drievoud op mijn pad: de angst van professionals om zich uit te spreken op de werkvloer, in een team. Zowel in de gezondheidszorg als daarbuiten. De redenen die genoemd werden:

  • De hoogste functie heeft het voor het zeggen (hiërarchie).
  • Wie ben ik? Ik kom net kijken (zelfbeeld).
  • Het heeft geen zin. Ik word toch niet gehoord (overtuiging).

Ik verwonder me over het feit dat wij, volwassen, hoog opgeleide mensen, zo’n angst met ons mee kunnen dragen. Dat wij bereid zijn een collega zonder enige vorm van plezier op een voetstuk te plaatsen. Dat wij bereid zijn de ander de gang van zaken te laten bepalen, en daarmee te varen op andermans kompas. Zelfs als de veiligheid van een behandeling, of de naam van de instelling in het gedrang komt.

Volwassen of niet, je uitspreken vraagt moed. Een collega op de vingers tikken al helemaal. Toch draag ik die openheid een warm hart toe. Een beer op de werkvloer moedig omarmen is gezond. Als ervaringsdeskundige – ik zie regelmatig een beer – nodig ik ieder die zich geroepen voelt uit, om deze week de stoute schoenen aan te trekken. Ga eens zónder ‘Sorry dat ik besta, want wie ben ik, het heeft geen zin’ in gesprek met de betreffende beer in je team. Vergeet je super-OEN niet: die open, eerlijk-nieuwsgierige mens in jou. En je optimistische blik. Met een glimlach krijg je in de regel veel gedaan. Bovendien: snoepen na afloop, of die welverdiende sigaret, het smaakt dan toch anders. Met open vizier het initiatief nemen, daar kan de ánder niet omheen. Want zeg nou zelf: wie was hier die beer op de weg?

Tot slot, overwegingen voordat je in je team een beer omarmt:

  • Niet geschoten is altijd mis.
  • Ieder mens heeft recht van spreken.
  • Moed is niet de afwezigheid van angst, maar het besluit dat er iets belangrijker is dan dat.

 

Voor een aanstekelijk, speels voorbeeld, kijk hen eens:

Ook over (innerlijke) drempels stappen? Op tijd je mond opendoen in je team?

Als team hulp nodig? Bel voor teamcoaching: 06-36252483, of stuur een bericht naar info@publieksmotivator.nl

Dit artikel is onderdeel van het drieluik Beren op de werkvloer:

Een goede start is het halve werk!

 Publieksmotivator

 

No. 16.1

Op 2 augustus loste Publieksmotivator een startschot! Het was de aftrap van de Pride Run, het jaarlijkse hardloopevenement tijdens de Amsterdam Pride.

In één keer raak schieten. Een groep die daarop onmiddellijk in beweging komt en zich vervolgens in een bloedverzengende hitte ernstig overtreft met aan barrels gerende persoonlijke records. Een supergemotiveerd team! Met de DGLA (Dutch Gay and Lesbian Athletics), alle vrijwilligers, de hardlopers én niet te vergeten de KNAU (Koninklijke Nederlandse Atletiek Unie). Niet geschoten? Altijd mis!