Ego of ziel?

/in , /door
Edith van Bommel

 

Als er iets ergs gebeurt, verandert onze focus onmiddellijk. Je was aan het tobben over een besluit, in strijd met een collega, aan het neuzelen over cijfers en geld en ineens komt je wereld in een totaal ander daglicht te staan. Je eerdere halszaak verbleekt.

Als er iets ergs gebeurt dat ons gezamenlijk treft, verstomt ons ego, werken we samen. Wat mooi. En wat gek ook. Pijn verbroedert.

Zou het helpen als we ons die pijn op voorhand al eens voorstellen? Als we iets niet pas koesteren als we het kwijt zijn, maar koesteren middenin de – eventueel ongemakkelijke – situatie?  Ik denk van wel. Dat wil niet zeggen dat ik pleit voor een dagelijkse, treurig-onheilspellende blik naar buiten! Het gaat om anders kijken. Andere gedachten. Andere antwoorden.

Deze uitspraak kwam ik tegen: De ziel is mijn binnenste antwoord.

De stem van de ziel komt uit een diepere bron en is zacht. Er is rust voor nodig om de stem te horen. In de stilte spreekt zij. Meestal met één eenvoudige zin. Vanuit vertrouwen. Een klinkende constatering van hoe het is of wat je te doen staat. De stem van de ziel gaat gepaard met rust of met berusting. De ziel houdt van eenvoud.

De stem van ons ego is vaak luid en duidelijk aanwezig. Argumenteert. Is zorgelijk, rent voorbij, kijkt verwijtend of met spijt naar het verleden. De stem van ons ego is bezig met belangen, met overleven, met onrust en hectiek. Onze ego-stem komt niet uit de diepte, maar huist in onze gedachten.

Ik geloof in de kracht van milde gedachten. Over jezelf, maar zeker ook over de ander. Milde gedachten werken verzachtend. Milde gedachten schelen strijd. En dus tijd.

Balsemen betekent onder andere: verzachten. Wat ego-verkleinende balsem voor de ziel? Ofwel tips voor het oefenen van een milde blik:

  1. Dankbaarheid. Koesteren wat je hebt, koesteren wat je had.
  2. Mededogen. Met jezelf en anderen. Met wat jou overkomt. Met wat anderen overkomt.
  3. De kunst van de innerlijke glimlach. Plezier is goed voor de ziel en gezond voor je lichaam.
  4. Het vermogen om te luisteren. Om te beginnen naar jezelf. Naar je lichaam. Naar anderen.
  5. Kunst. Iets – met aandacht – creëren is goed voor de ziel. Iets maken. Iets bakken.
  6. Huilen. Niet bang zijn voor emoties.
  7. Niets doen. Zijn. Doet wonderen.

Een andere kijk op je (behandel)groep?
Haal een workshop Groepsdynamica in huis.

Meer weten? Bel: 06-36252483.

Foto: In La Città – 1924 (Gerrit van Blaaderen, Singer Museum, Laren)
Inspiratiebron en aanrader: Dagboek van de Ziel (Bertie Hendriks)

Hoe krijg ik grip op die groep?

/in , , /door
Edith van Bommel

 

Goed voorbereid. Kennis van zaken. Zin an. Je denkt het en je roept het ook: ‘Hóp, hóp, hóp!’ Maar in plaats van een actief-dynamische reactie, staart je groep je met de armen over elkaar stoïcijns aan. Hoezo hop, hop, hop? De moed zakt je ter plekke in de schoenen. Hoe krijg ik die groep in ’s hemelsnaam in beweging? Die groep gaat nu al met mij aan de haal!

Er komen steeds meer groepsbehandelingen. De zorg verandert. Diagnose-gebonden teams, multidisciplinair. Dat valt lang niet altijd mee, als je gewend bent een-op-een-behandelingen te geven.

Bovendien komt je vak-expertise op de achtergrond. Je hebt immers je handen vol aan de groepsbegeleiding. Er gebeurt van alles: een negatieveling, die de rest meetrekt. Een allesbepalende figuur: ‘Nee, zo gaan we dat niet doen’. Een lijdzame stille. Waarop – en vooral hoe – moet je nu reageren?

Hoe haal je het maximale rendement uit de bijeenkomst, juist omdát het een groep is? Ik zeg: wees niet bang voor die groepsdynamiek, gebruik ‘m. Leg ‘m bloot.

Als je met groepen werkt, realiseer je om te beginnen eens het volgende:

Mensen gedragen zich anders in groepen. Een-op-een zag je iemands ware aard, in de groep loopt diezelfde persoon met de meute mee, heeft ineens geen mening meer, verschuilt zich achter grapjes en/of een bondje.

Een groep versterkt wat er leeft: in positieve of negatieve zin. Het valt niet mee om kleur te blijven bekennen als de meerderheid wat anders vindt. Of lijkt te vinden. Buiten de boot vallen is een basale levensangst die we liever niet ervaren. Stevige klagers trekken de (sfeer van de) groep naar beneden. Aan optimisten trekt de groep zich op.

Groepsdynamica begint al vóór een bijeenkomst. Je zit op de fiets en je denkt en voelt al van alles over die bijeenkomst. Bijvoorbeeld: ‘Oh, als het maar niet weer zo lang duurt. Tijdrovend, dat gemuts over die protocollen …’ Of:  ‘Vandaag hou ik mijn mond. Er wordt toch niet naar me geluisterd.’

Groepsdynamica vindt plaats tijdens de bijeenkomst, maar ook op plekken waar je er géén zicht op hebt. Bij de koffieautomaat, bijvoorbeeld. Dáár wordt contact gemaakt of juist gemeden. De dynamiek van een groep werkt ook door ná de bijeenkomst.

In een groep komt alles in veelvoud op tafel. Er is namelijk niet één gesprekspartner, maar er zitten er bijvoorbeeld vijftien. Vijftien verschillende persoonlijkheden. Vijftien innerlijke belevingswerelden. Vijftien andere levenstempo’s. Vijftien verschillende communicatiestijlen én leerstijlen. Vijftien setjes eigen-aardigheden. Goe-de-mor-gen. En jij wilde graag hóp, hóp, hóp aan de slag …?

Een eenvoudig inzicht dat helpt:

Elke groep functioneert tegelijkertijd op twee niveaus:
Op taakniveau, dat verwijst naar de inhoud van de groepsactiviteit. En op sociaal-emotioneel niveau, dat verwijst naar de manier waarop men met elkaar omgaat tijdens de taak. De tweedeling is een centraal thema in de groepsdynamica (Remmerswaal). Aan de kwaliteit van de niveaus herken je succesvolle groepen en teams.

Het brommen in een groep (in de vorm van gemompel tegen de buurman), is altijd terug te voeren naar deze twee niveaus. Stel om te beginnen daar je vragen over. Wel erg simpel, zou je kunnen denken. Maar doe het eens.

Bijvoorbeeld: Waar gaat het hier mis? Is het om te beginnen het takenplaatje (te veel, te weinig, te onduidelijk, niet nuttig, the wrong persons on the wrong job, etc.)? Of is het om te beginnen het gevoel (niet veilig, hiërarchie, onbekend, andere werkculturen gewend, dominantie, etc.)? Bij een oprechte vraag krijg je ongetwijfeld een oprecht antwoord. En daarmee een belangrijk handvat.

Nog wat voorbeelden:

Taakniveau 
Is de taak jullie eigenlijk duidelijk? Staan jullie achter je taak?
Wat is precies het doel van deze bijeenkomsten? Kunnen jullie je in het doel vinden?
Wat is onze werkwijze? Werkt-ie?
Hoeveel tijd hebben we? Passen de taken in de gegeven tijd? Moet het te snel? Gaat het te langzaam?
Zijn er regels? Zijn de regels duidelijk? Hoe bevallen de regels jullie? Etc.

Sociaal-emotioneel niveau 
Ben je als deelnemer hier uit vrije wil, of ben je ‘op de lijst gezet’? Hoe staat het met je motivatie?
Hoe kijk je tegen deze bijeenkomsten aan (verwachtingen)?
In hoeverre ken je je groepsgenoten? Wat maken de anderen voor een indruk op je?
Voel je je op je gemak in deze setting?
In hoeverre kun je jezelf zijn hier? Etc.

Ik wens je helderheid, plezier én grip op de groep die je begeleidt!

Meer grip op je groep?

Haal een workshop Groepsdynamica in huis!

Bel: 06-36252483.
Of meld je aan per e-mail: Workshop Groepsdynamica

 

Wat klanten over Publieksmotivator zeggen, lees je hier.

Illustratie: EvB, Buitenkunst 2015

Wat vertelt een lege stoel over je team?

/in , , /door
Edith van Bommel

 

Op de werkvloer – én daarbuiten – hebben we allemaal regelmatig te maken met een lege stoel. Een collega is (langdurig) ziek. Een collega is zwanger. Een collega is ontslagen of uit eigen beweging van baan veranderd. Een collega is met pensioen. Een collega is (plotseling) overleden. Vroeg of laat wissel je van plek en neemt iemand anders je stoel in bezit.

Als iemand er niet (meer) is, dan is diens plek, rol en bijdrage, voelbaarder dan ooit. Het is alsof ook hier de kunst van het weglaten zijn werk doet: helderheid scheppen. Pijnlijke helderheid, ook. Wat nu? Kunnen wij wel verder zonder deze persoon? Hoe wordt de taakverdeling? Wie wordt de volgende die gaat? Denk alleen al aan ontslag. We worden wat onzeker.

Als je een team begeleidt, kan een lege stoel een keerpunt zijn. Een lege stoel roept belangrijke gevoelens op, die spannend zijn om te uiten. Als je bij de stoel stilstaat, komen er essentiële zaken op tafel die je in de verste verte niet gedacht had. Ware aard. Er is namelijk geen weerwoord. De ander is veelzeggend afwezig.

Enkele voorbeelden van gedachten van teamleden over de afwezige:
‘Hé, mijn maatje is er niet! Ongezellig, kaal …’
‘Oei, onze kartrekker laat het afweten. Wat nu?’
‘Verdorie! Uitgerekend nu is-ie er (weer) niet. Ja, hoor! Wie kan het weer opknappen …?!’
‘Gelukkig, geen aartsrivaal vandaag. Ik hoef eens niet op de punt van mijn stoel te zitten. Heerlijk!’
‘Er zal toch niks ergs zijn …?’

En wat denkt de (tijdelijk) afwezige zelf?
‘Verdorie! Gaat het door zonder mij! Wat mis ik wel niet?! Straks hoor ik er niet meer bij …’
‘Wat zullen ze van me denken? Ze zullen me toch niet zat zijn? Zouden ze over me praten …?’
‘Ik voel me schuldig.’
‘Eigenlijk heel lekker, even uit die werkstress.’
‘Ze zoeken het maar uit.’

Net als bij stiltes, die we liever niet laten vallen, bezetten we een lege stoel het liefst weer snel. Terwijl juist in de stilte wijsheid zit – antwoorden die als vanzelf bovendrijven. Een lege stoel biedt ook wijsheid en inzicht in teampatronen. Wat hangt met wat en wie met wie samen? Is alles wat het lijkt? Of valt ineens die spontane woede op, als iemand niet op komt dagen? Bundelt men de krachten en wordt men ter plekke alsnog een team? Of lijkt dat even zo …?

Hoe dan ook, stilstaan bij lege stoelen is zeer inzicht-gevend en soms zelfs doorslaggevend. Iemand is het zat. Iemand barst in tranen uit. Iemand hakt een knoop door. Een lege stoel spreekt boekdelen.

Een lege stoel brengt de mate van erkenning in beeld. Erkenning heeft drie basisthema’s:

Inclusie               
Het gaat bij inclusie om het gevoel  mee te tellen, erbij te horen, serieus genomen te worden. Een basiserkenning. Dat je opgemerkt en geaccepteerd wordt. Erkenning voor het feit dat je er bent. Het gevoel dat je welkom bent, belangrijk bent en betekenis hebt voor anderen (significance).

Controle
Bij controle gaat het om de behoefte aan invloed, bepalen, greep hebben. Iets kunnen presteren, iets gedaan krijgen.  Het gaat om erkenning voor wat je kunt (competentie). Ofwel de vraag om goed gevonden te worden.

Affectie                             
Bij affectie gaat het om de vraag naar genegenheid (loveability). Het gevoel aardig of sympathiek gevonden te worden en gewaardeerd te worden om wie je bent als persoon.

Tel jij mee?
Heb je invloed?
Word je gewaardeerd als persoon?

Ik hoop van harte dat je collega’s je – op een positieve manier – missen als jouw stoel leeg is. Dat ze blij zijn als je terugkomt. Dat ze dat ook eens uitspreken als je er wél bent.

Ik wens je een heerlijke nazomer. En een fijne stoel!

Je mening nu eens niet onder stoelen of banken steken? Hulp nodig? 

Deze teamcoach – dertig jaar ervaring met groepen en teams, opgeleid door het Europees Instituut – werkt verhelderend. 

Bel 06-36252483 en stel gerust je vraag.

Begeleid je groepen of teams? Kun je wel wat hulp gebruiken?
Haal een inzichtgevende workshop Groepsdynamica in huis.

Bron: Begeleiden van groepen – Groepsdynamica in de praktijk (Jan Remmerswaal)
Foto boven: fragment van Seance 2014, aquarel (Herman Kuypers – www.hermankuypers.nl)

 

Unfinished business? Maak jij vandaag het (team)werk af?

/in , , /door
Edith van Bommel

 

Wat is dat fijn, stratenmaker zijn. Je legt de straat open. Je haalt eruit wat oud is. Je zet erin wat nieuw is. Her en der wat wijzigingen: de stoep verbreed, de weg versmald. Minder ruimte voor scheurneuzen en andere jakkeraars. Meer plek voor wandelaars, al dan niet met kind of hond. Alles volgens plan. En het resultaat? Opgeruimd staat netjes. Een frisse, nieuwe aanblik, om (opnieuw) van te genieten. Heerlijk concreet.

Nee, dan een team coachen. Het zijn geen bakstenen, je materiaal. Geen berg zand … hoewel? Een bulldozer is meestal ook niet echt handig. Er moet gewerkt worden op een heel andere manier. Mensen laten zich niet uit de grond tikken, dan wel inmetselen. Maar wacht even, laten we het aanleggen van een straat – hoe symbolisch ook, zo’n weg – niet romantiseren. Wat dacht je van:

  • een aantal weken fysiek noeste arbeid
  • in (regen)weer & (tegen)wind
  • lawaai en onrust in de hele omtrek: gedender, gebulder, gedril én een gillende radio
  • overal zand, dus ook in huis
  • wekenlang een afgesloten straat voor verkeer en parkeer

Leggen we teamcoaching eens naast deze stratenmakerij:

  • een aantal weken innerlijke arbeid, stevige gesprekken, confronterende oefeningen
  • wellicht binnen, maar niet verstoken van menselijk weerbericht: gemoedstoestanden, emoties
  • meestal weinig lawaai, maar vaak veel (onderhuidse) onrust
  • los zand, op weg naar stevigheid
  • wekenlang ‘in quarantaine’, blik op (oude) stenen op magen

Verdacht veel overeenkomst, niet?

Coachingssessies en trajecten lijken, in tegenstelling tot het herstellen van een straat, vaak wat ‘onaf’, omdat ze onderdeel zijn van een leerproces dat doorgaat. De tijd is op, maar de leerschool niet. Soms begint het echte werk pas ná de hulp, of de bom barst alsnog. Een bom die barst, dat betekent: ‘het geheim wordt onthuld’, ‘datgene waar we bang voor waren, gebeurt’. Of ‘onderdrukte gevoelens komen ineens tot uitbarsting’ (bron: Genootschap Onze Taal). Altijd goed. Wat eruit moet, moet eruit. Als de tijd rijp is. Een bom heeft tijd nodig. Een tijd-bom, op weg naar gezonde communicatie.

Hoe communiceer jij? Twee bouwstenen:

  1. Wat draag jij bij aan het in stand houden van je huidige teamsituatie?
  2. Klaag je? Geef je feedback aan de persoon op de plek waar het hoort? Geen feedback? Niet klagen.

Tot slot: ‘Onze diepste angst is niet dat we onmachtig zouden zijn. Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht’ (inauguratie Mandela, 1994). Bundel je krachten. Om te beginnen in jezelf. Is het hele team een te grote stap? Bundel je krachten alvast eens met enkele collega’s, bij voorkeur de meestal stillen. Unfinished business? Start vandaag met het echte werk, met jouw aandeel. Je hebt wel degelijk invloed.

Liever geen tijdbom onder je team? Steen en been klagen helpt niet?
Teamcoach nodig? Bel gerust, 06-36252483. Of stuur je vraag: info@publieksmotivator.nl

“Edith is een steengoede luisteraar en vragensteller, dat merk je onmiddellijk als je met haar praat.
Zij verstaat de kunst om heel precies en expliciet te benoemen wat het geval is.” 
Kiki Verbeek, filosofe, neerlandicus, theatermaker – Glashelderverhaal

 

Waarom krijg ik geen reactie op mijn app? Communicatie & Teams

/in , , , /door
Edith van Bommel

 

Mensen hebben de neiging om onpersoonlijk te worden wanneer ze bang zijn. Op een afstandelijk en onderhuids-angstig team zit niemand te wachten. Vertrouwen als basis is dan ook erg belangrijk, maar dát is makkelijk gezegd! In een team al helemaal. Mensen gedragen zich nu eenmaal anders in groepen. Groepen doen iets met individuen. Individuen in groepen kijken katten uit bomen. En katten in het nauw maken rare sprongen.

Niets is wat het lijkt. Je leuke collega lijkt soms ineens je aartsrivaal: ‘Krijg nou wat, ga jij er met de taken en uren vandoor waar ik al tijden om roep? Waarom heb je niets gezegd?’ Vertrouwen verandert in argwaan, in argusogen: ‘En trouwens, waarom krijg ik geen reactie op mijn app?!’

Wanneer wantrouwen in groepen overheerst, zien we allerlei vervormingen in de communicatie.
Kijk bijvoorbeeld eens naar deze elf symptomen (Gibb):

 

voortdurend verdedigen van het uiterlijke zelfbeeld (het image)
pogingen om gedrag en denkwijzen van anderen te veranderen
pogingen om beslissingen van anderen over te nemen
vermijden van gevoelens
rondstrooien van ongevraagde adviezen
vleierij
cynisme
strategisch gedrag
dubbele agenda’s
verschillen tussen wat er in de groep en daarbuiten gezegd wordt
een onpersoonlijke manier van spreken

 

Zulk vervormd gedrag doet sterk afbreuk aan de kracht van de groep. Het kost bijzonder veel indirecte en negatieve energie. Je krijgt er als teamlid een baan bij! De dubbele bodem onderzoeken van elke boodschap! Indirecte communicatie leidt al gauw een heel eigen en verwarrend leven. Het laat gevoelens onopgelost.

Onopgeloste gevoelens van angst en wantrouwen vormen een grote belemmering in de interactie in het team, ook al wordt dit ontkend. ‘Ik wil het er niet meer over hebben!’ Hoe harder men ontkent, hoe hoger de nood. Hoe groter de noodzaak er wel – en deze keer eens goed – naar te kijken. Openheid, met als basis acceptatie en vertrouwen, is een voorwaarde voor een prettige en goede uitvoering van taken. Alle kaarten op tafel. En ja, ook dát is makkelijk gezegd, alle kaarten op tafel.

Tips?

  • Wacht niet te lang als team. Zoek hulp. Soms zijn patronen inmiddels enorm vast gaan zitten. Niet nodig zo zonde van alle energie, tijd en dus geld.
  • Laat je mogelijke trots varen. Laat je ego los. Wat een verademing! Oplossingen liggen voor het oprapen en anderen gaan je helpen. Die muur instant houden is niet nodig. Hij werkt namelijk niet, niet écht.
  • Een basis van vertrouwen in je team begint bij jezelf: is je eigen gedrag betrouwbaar? Ook als leidinggevende? Wacht niet totdat je collega zich laat zien. Heb de moed zelf het initiatief te nemen. Vertrouwen schep je door het te geven.

Team vlottrekken op korte termijn?

Bel: 06-36252483, of stel je vraag via info@publieksmotivator.nl

Liever inzicht met een workshop? Workshops Groepsdynamica

Wat klanten zeggen?

“Edith? In één woord: wauw! Ik zou iedereen die een groepsactiviteit een boost wil geven aanraden met Edith in gesprek te gaan. Ik ben zeer onder de indruk van de manier waarop zij werkt en gun iedereen de impact die zij teweeg brengt.”

“Zonder al teveel uit te leggen, met de humor, de rust, en tegelijkertijd de energie waarmee ze te werk ging, heeft ze ons de kracht van ons eigen team laten inzien. Het feit dat ik dit een jaar later nog zo kan terughalen, betekent dat haar werk mij heeft geraakt.”

“Het coachingstraject onder begeleiding van Edith heb ik ervaren als een intensieve, spannende en ontregelende achtbaan-trip die me zeer veel heeft opgeleverd. Edith is betrokken en confronterend. Zij getuigt van een zeer hoge mate van integriteit.”

Meer? 

‘Ik wil het er niet meer over hebben!’, maar wél zeggen waar het op staat? Op de plek waar het hoort? Deze teamcoach, opgeleid door het Europees Instituut, 30 jaar ervaring met groepen en teams, werkt verhelderend.

Bron                     : Begeleiden van groepen – Groepsdynamica in de praktijk, Jan Remmerswaal
Afbeelding          : Titus, zoon van Rembrandt (Late Rembrandt – Rijksmuseum Amsterdam, mei 2015)

 

Team in the picture!

/in , , , , /door
Edith van Bommel

 

Genoten van Koningsdag nieuwe stijl? Alle ogen gericht op Oranje-kwatta!
Maar er kwam nog meer voorbij deze dagen. Mijn oog viel op dit gezelschap.
Trots team met coach?

Zin om weer eens trots te zijn op je team? Om als een wij naar buiten te treden?
‘Hadden we maar wat eerder hulp gevraagd …’

Deze teamcoach, opgeleid door het Europees Instituut, 30 jaar ervaring met groepen en teams,
werkt verhelderend.

Voor meer aanbod groepsdynamica: Workshops Groepsdynamica

 

 

“Het coachingstraject onder begeleiding van Edith heb ik ervaren als een intensieve, spannende en ontregelende achtbaan-trip die me zeer veel heeft opgeleverd. Zij is betrokken en confronterend.
Zij getuigt van een zeer hoge mate van integriteit.”

Meer? 

 

Groepsmanipulatie, toch niet in óns team?

/in , , , , /door
Edith van Bommel

 

Tijdens een marathon – neem die van Rotterdam – is bepaald gedrag de normaalste zaak van de wereld. Paarvorming, Rode Kruis-gedrag en Alle ogen gericht op Kwatta. Niks mis mee. Dat je een loopmaatje zoekt voor die 42.195 kilometer lijkt mij absoluut een goed idee. Dat er ambulance-personeel aanwezig is? Geweldig. En natuurlijk zijn alle ogen van die (bijna een miljoen) toeschouwers gericht op de lopers: ‘Hou vol, Theo! Denk aan je eeuwige roem!’ In teams echter kunnen deze gedragingen in een heel ander daglicht komen te staan. Daar vallen ze met gemak onder de categorie groepsmanipulatie.

Naast vechten en vluchten is groepsmanipulatie een vorm van afweergedrag. Bij groepsmanipulatie manipuleert iemand andere teamleden, om zichzelf te beschermen tegen een (te) persoonlijke betrokkenheid of confrontatie. Drie voorbeelden:

  • Paarvorming (Pairing)

Teamleden zoeken steun bij één of twee anderen. Ze vormen een emotionele coalitie die elkaar beschermt. In een team valt een dergelijk duo of trio onmiddellijk op, met bijbehorend gevoel van onveiligheid voor een buitenstaander. Ook veroorzaakt een dergelijke coalitie vaak veel ruis: smiespelen en/of (uit)lachen. Op de vraag of er iets aan de hand is, speelt men mooi weer, gepaard gaand met veelbetekenende, non-verbale signalen onderling.

  •  Rode Kruis-gedrag (Red-Crossing)

Teamleden delen bij wijze van spreken pleisters en verband uit voordat er een gewonde is gevallen. Iemand komt de ander, zodra deze het moeilijk lijkt te krijgen, ongevraagd te hulp. Soms via de coach, trainer of manager: ‘Ik kom even zeggen, dat die opmerking tegen collega X wel confronterend was. Ze heeft het heel moeilijk deze periode.’ Of iemand belt af namens een collega. Het is verwarrend. Het roept vragen op als: wat kom jij nu doen? Kan hij of zij dat niet zelf? Wat maakt dat jij zo overbezorgd bent over die ander? Verfrissend, als je je vraag ter plekke stelt. De gewenste groepsnorm achter het Rode Kruis-gedrag lijkt ‘laten we het veilig houden met elkaar’, of ‘ik help jou nu, als jij mij later ook helpt’.

  • Alle ogen zijn gericht op Kwatta

Het team besteedt buitensporig veel tijd en aandacht aan één teamlid. Of bijvoorbeeld aan een conflict tussen enkelen. ‘Als die toestand met hem/haar er niet was geweest, zaten wij hier nu niet.’ De vraag is: is dat zo? Met andere woorden: wat is jouw bijdrage eigenlijk aan de situatie? Je ogen blijven richten op Kwatta is ook een aandeel in het geheel. Door deze blik op Kwatta, kan ieder fijn de (eigen) boot afhouden en heeft het team desgewenst een zondebok.

Herken je er één?

Schoon genoeg van die blik op Kwatta? Dat gemanoeuvreer, zonder dat er wat verandert? 
Deze teamcoach – opgeleid door het Europees Instituut, 30 jaar ervaring met groepen en teams – werkt verhelderend.

Of liever een Workshop Groepsdynamica?

Wat klanten vinden van Publieksmotivator?

Bron: Begeleiden van groepen – Groepsdynamica in praktijk, Jan Remmerswaal
Foto: © Historisch Museum Deventer

 

Hoe vermijdingsgedrag aan teams vreet

/in , , , /door
Edith van Bommel

 

Een akkefietje wordt regelmatig de treurige rode draad in een werkrelatie. Wat er nou precies misging, zoveel jaar geleden? Dat weet men soms al niet meer. Wel het gevoel erover. De pijn, die is gaan schuilen achter argusogen, vluchtgedrag, of een verharde blik met bijbehorende tekst: ‘Het is niet anders’. Twee botsende zielen. Ramkoers. Collega’s hebben er last van. Zij manoeuvreren mee. Links- of rechtsom. De organisatie ontwijkt het betreffende team al tijden, want ‘zij doen zo moeilijk’. Wat nu? Een knuppel in het hoenderhok, of doorgaan met energie-tijd-en-resultaat-vretend vermijden?

Vermijden, net doen alsof iets of iemand er niet is, is een stilzwijgende, onderhuidse inspanning. Bovendien, hoe meer je vermijdt, hoe meer het op een gegeven moment opvalt. Maar we doen het niet voor niets. Als je vermijdt, trek je in elk geval geen beerput open. Je hoeft je nek niet uit te steken. Je hoeft geen verdere confrontatie aan. Dat scheelt een zekere narigheid. Maar je moet wél creatief zijn. Leugentje om bestwil, onnodige ommetjes, nét even koffie halen. Niet opnemen. Niet thuis zijn. Niet aankijken. Vermijden kost soms jaren en lost het euvel niet op.

Stoppen met vermijden? Kwestie van besluiten. Blijven, niet weggaan. Aankijken, niet wegkijken. ‘Hallo’ – hoe moeilijk is dat? – zeggen, niet stilzwijgen. Een vraag stellen, geen oordeel vellen. Het maakt je á la minute aantrekkelijker. Je ziet jezelf niet, maar als stoïcijnse ontwijker oog je al gauw verbitterd, verzuurd, verongelijkt. Eigenlijk ben je een angsthaas, die met de staart tussen de benen het hazenpad neemt. Vluchtroutes zijn tijdelijk. Je bent op de vlucht en dat is niet waar je eigenlijk wilde zijn.

Ontmoeten, moet dat? Nee. Maar mogelijk loop je iets wezenlijks mis. Mogelijk is de situatie anders dan jij al zes jaar denkt. Mogelijk loop je van je grootste leerschool weg. Van die ander, dat wil zeggen van diens voor jou onbegrijpelijke gedrag. Wat keur je in de kern af? Wat steekt je? En wat laat jij eigenlijk zien? Welke tijdrovende tactieken zet je zoal in om de ander doelgericht te vermijden? Silly walks? En, werkt het?

 

Hyacinth? Miss Keeping-up-appearances-Bucket?! Maak dat je wegkóóómt!   
Scrol (filmpje) naar 3.11 t/m 5.28 minuten. Op 0.00 starten? Wie vermijdt hier wie?

Zenuwslopende, energievretende vermijdingsmanoeuvres in je team? Hulp nodig?
Deze teamcoach – opgeleid door het Europees Instituut, 30 jaar ervaring met groepen en teams – werkt verhelderend.

Liever een workshop groepsdynamica? Workshops Groepsdynamica

Foto ©PM: fragment ‘Boeren’ – Kazimir Malevich (prachtige tentoonstelling, Drents Museum Assen)

 

Fresh arrival! Een prachtig, zelfsturend team

/in , , , , /door
Edith van Bommel

 

Carnaval was in februari in volle gang. Polonaise! Optochten met praalwagens. Mensen in hun kleurrijkste ‘pekske’. Invoegen, aansluiten en gaan met die banaan.

Carnaval duurt een lang weekend, maar in het verkeer is het elke dag polonaise. Filevorming. Bumperkleven. Ritsen. Een achtbaans-verkeersgromtoon. Een mooie metafoor voor de werkvloer: onder tijdsdruk in de file van to do’s, met toeterende bumperklevers en ritsers.

En wat te denken van ritsers in de vorm van nieuwe teamleden? Fresh arrivals! Recente reorganisatie, de daarmee gepaard gaande verschuivende rollen en taken, met bijbehorende onzekerheden dan wel strijd. Hoe moet dat? Je hachje met hand en tand bewaken? Met lede ogen aanzien dat een ander je plek inneemt? Of iets daartussenin?

Een optocht van gemotiveerde krabben laat ons wat zien. Het lijkt een carnaval van schaaldieren, maar ondertussen! Drie zinnen uit de begeleidende tekst zet ik vast in de schijnwerpers:

  • ‘Lining up with one aim: to exchange properties’ (doelgerichtheid)
  • ‘To be left without a shell is a death sentence’ (noodzaak is een drijfveer)
  • ‘A bad shell is better than being homeless’ (denken in mogelijkheden, benutten wat er is)
Kijk maar: een prachtig, zelfsturend team (3.18 minuten)

One size fits all? Echt niet. Ik zou zeggen: the right person in the right shell, ofwel: de juiste persoon op de juiste plek. Diversiteit maakt kleurrijk. Worstel en kom boven!

 

Polonaise in je team? Zetje nodig om in beweging te komen? Deze teamcoach – opgeleid door het Europees Instituut, 30 jaar ervaring met groepen en teams – werkt verhelderend.

Of haal een workshop Groepsdynamica in huis: Workshops groepsdynamica