Berichten

Creativiteit? Zoek beperking, ook op uw congres

/in , , , , , /door
Edith van Bommel

 

In de beperking zit ‘m de mogelijkheid. Dat hebben sporters onlangs tijdens de Paralympics weer bewezen. Op één been met 125 kilometer per uur door de bocht? Neem voor een indruk eens vijf minuten de tijd voor dit boeiende filmpje: Paralympiërs aan het werk. Zittend, staand, of visueel beperkt, waar een wil is, is een weg en daar kunnen we wat van leren. Levenslust, in de vorm van doorzettingsvermogen, lef en vertrouwen. Impossible wordt inderdaad I’m possible (closing ceremonie, Sotsji 2014). Minder wordt meer, veel meer.

Ook Wajongers weten er alles van. Bij Bureau VolZin (Rotterdam) werk ik regelmatig met deze jongeren met een beperking. Na zo’n middag met hen ben ik altijd wat aangeslagen, in het besef dat elk van ons het kan overkomen, dat je lichaam het ernstig af laat weten. Anders leren leven, met en door een beperking, die mogelijk – en gek genoeg – een verrijking kan worden. Voor hen is het noodzaak om meer uit minder te halen. Zij worden gedwongen. Anderen moeten zichzelf dwingen zich te beperken.

Kunnen kiezen voor minder is bijzonder rijk. Sta er eens bij stil hoe riant de keuze hébben alleen al is. Het enige wat kiezen vraagt, is:

  • dat je een scherp doel voor ogen hebt;
  • dat je hoofd- van bijzaken kunt onderscheiden;
  • dat je het lef hebt om weg te laten, door te strepen;
  • dat je het vertrouwen hebt, dat minder inderdaad meer is;
  • dat je tijd reserveert om keuzes te maken.

De beloning zit ‘m in die ene goed gestelde vraag, die ver uittorent boven die twee goedbedoelde adviezen. In die veelbetekenende stilte die je laat vallen in een gesprek, waarin de antwoorden als vanzelfsprekend bovendrijven. In dat ene schilderij aan de muur, dat in alle rust volledig tot zijn recht komt. Wat goed gekozen is, is zonder ruis en maakt kans op beklijven. In de beperking komen mogelijkheden tevoorschijn. Met een beperking worden mensen creatief.

Deze week steven ik met enkele honderden docenten af op een congres met als thema Les(s) is more. Hoe mooi. Het blijft een waarheid als een koe. En hoe lastig ook. Zeker in 2014, waarin – ondanks, of juist dankzij de crisis – de opties je als muggen om de oren vliegen. Wil een congres beklijven? Dan moet je kiezen en weglaten. Als organisator, als workshopleider, maar ook als deelnemer. Zoek beperking en je vindt mogelijkheden!

 

Op zoek naar een dagvoorzitter met een creatieve geest? 
Keertje sparren met Publieksmotivator?

 

Met volle overgave voor publiek? Ik zeg: doen!

/in , , , , , , , /door
Edith van Bommel

 

Onlangs vond de finale plaats van The Voice Kids. Wat je er ook van vindt, wát een zangtalent. Wat een lef, wat een overtuigingskracht. In een twaalfjarig meisje zag ik een inspirerend voorbeeld: 100% overgave, volledig in het moment, met een stem als een ongekende klok. Het liedje (Beggin’) zat nog dagen in mijn systeem. Maar vooral de energie die daarmee gepaard ging.

Aanstekelijk, zo’n Voice Kid. Voor dansers, publiek en jury. Voor de enkele miljoenen tv-kijkers en tienduizenden You Tube-likers. Een treffend in het water gegooide steen, met het effect van onmiddellijk, zich snel verspreidende kringen. Digitaal, zelfs mondiaal. Zo’n impact, hoe is het mogelijk?

Een aanstekelijk iemand, daar kun je niet omheen. Een aanstekelijk iemand trekt je naar zich toe. Daar moet je naar kijken, naar luisteren, daar gaat je aandacht heen. Magisch. Sterke beïnvloeding uitstralend. Een aanstekelijk iemand zit op het goede spoor, is zichzelf, kent zijn talent, investeert daarin en deelt dit glansrijk uit aan zijn omgeving.

Een aanstekelijk iemand tilt de omgeving op een hoger plan. Geïnspireerde dansers, jury op de punt van hun stoel. Open doekjes van het publiek tussendoor, een staande ovatie na afloop. Fans, over de hele wereld zelfs, aangetrokken door bijzondere kwaliteit. Aangeraakt door een eigen verlangen. Zó goed zingen, zou ik ook wel willen. Zó ontwapenend voor publiek staan, lijkt me heerlijk. Een (talent)volle overgave maakt een publiek open, een warme ontvangsthal, waarbij angst verschrompelt en plaats maakt voor enthousiasme, aanmoediging en motivatie.

Met volle overgave je taak uitvoeren, daar kan niemand om heen. Die intentie is zo zuiver, daar zit niets tussen. Ik geloof in de volle overgave waarmee je iets doet. Oprecht en passend, dat komt over, raakt. Ook je publiek. Ik nodig je uit: strooi je talentvolle energie rond met overgave, lef en overtuigingskracht. Alsof het je laatste dag is. Dichter bij jezelf kun je niet zijn.

 

‘

Uw congres een warme ontvangsthal? Haal een fijne dagvoorzitter in huis.
Reactie Voice Kids-finaliste Stephanie op dit blog

 

 

Congres, symposium of teambijeenkomst? Een goede start wérkt.

/in , , /door
Edith van Bommel

 

Onlangs opende ik een landelijke docentendag. Of ik niet wat ijs kon komen breken, ‘iets kon doen met het publiek, want dat hebben we de vorige keer gemist’. Burgerschapsmodel, empowerment van de community, daar ging het om. Dát hebben we geweten. Een bottom-up-model aan den lijve ervaren? Jazeker. In vijf á tien minuten gingen deelnemers – een gemotiveerd team! – met lachsalvo’s en al de lucht in. Opgetild door eigen collega’s. Bottoms up!

Iets voor elkaar krijgen lijkt soms makkelijk. Als je geluk hebt, is dat ook zo. In de meeste gevallen echter, gaat er een stevige voorbereiding aan vooraf. Zonder grondige investering had ik het publiek niet op die manier van hun stoel gekregen: de gesprekken, de doelstelling en het thema, het programma, de deelnemers, de aantallen, de locatie, het inlezen, de selectie daaruit, het concept uitdenken, het vinden van inspirerend beeldmateriaal, een powerpoint en passende muziek, het testen van de techniek. Het meekrijgen van de meute, het motiveren van het publiek, lijkt van leien dakjes te gaan, dankzij de onzichtbare uren die eraan voorafgingen.

Topsporters trainen maanden. In de aanloop naar de Winterspelen beleven ze die ene belangrijke race talloze malen. Ze hebben de wedstrijd al honderd keer ‘zien gebeuren’. Ze gaan tot het uiterste om perfect voorbereid aan de start te verschijnen. Op de dag zelf komt het erop aan. Hebben ze de juiste energie? Voelen ze zich fit? Met een 100%-focus? Niet afgeleid door andere zaken of emoties, om volledig contact te kunnen maken? Alles moet kloppen. Op het moment suprême lekker in je vel zitten. En niet te vergeten, er zin in hebben! Er zin in hebben biedt kansen op succes. Er zin in hebben is aanstekelijk.

Een gezamenlijke, sterke start doet veel, steekt aan. Een start waarbij je contact maakt, waarbij spontaan gelachen wordt. Een start die je niet meteen vergeet. Een start waarbij de deelnemer centraal staat en nog even niet de spreker, de man of vrouw achter de microfoon. Een start op een congres, een symposium, of teambijeenkomst. Maar ook de start van een gesprek, of van een samenwerking, zoals in teamverband. Bij een goede en goed voorbereide aftrap krijgen mensen er zin in, worden toehoorders deelnemers. Investeren in een goede start heeft zin. Een goede start wérkt.

 

Ook eens verrassend van start met uw publiek?

Publieksmotivator – als dagvoorzitter mét – jaagt de boel graag voor u aan.

Meer lezen over presentaties? Hoe stress ons motiveert

 

 

Hot. Cool. Yours! Hoe stress ons bij presentaties motiveert

/in , , , , /door
Edith van Bommel

 

De Olympische Winterspelen staan voor de deur. De grootste in de geschiedenis. In een uitgestrekt wit landschap leveren talloze sporters, onder toeziend oog van de hele wereld, topprestaties. Het motto van Olympisch 2014? ‘Hot. Cool. Yours’.

In presentatietrainingen die ik geef, valt nog altijd op hoe mensen kunnen bevriezen zodra ze voor een publiek staan. Tegelijkertijd breekt het zweet ze uit. Al bij de gedachte. Elke vorm van leven maakt plaats voor een angstvallig vastklampen. Aan tekst. Aan spookbeelden. Aan het verlangen zo spoedig mogelijk het (strijd)toneel te verlaten. Elke vorm van contact wordt ineens vermeden, alsof het zwaard van Damocles ieder ogenblik kan vallen. Van ‘hot, cool, yours’ blijft weinig over. Wat een feestje kan zijn, wordt een rampscenario, voornamelijk tussen de oren. Spannend, zo’n pres(en)tatie? Ja, natuurlijk!

Zonder stress in de boog komt een pijl nergens. De spanning in de boog geeft de pijl energie! De energie die hij nodig heeft om zijn doel te bereiken. Alle wezenlijke dingen die we gerealiseerd hebben in ons leven, zowel persoonlijk als professioneel, gingen gepaard met stress. De mens heeft een goede dosis stress nodig om emotioneel, intellectueel, sociaal en lichamelijk goed te presteren.

Stress is een subjectieve verstoring van het evenwicht tussen eisen die worden gesteld en middelen die je hebt om aan die situatie het hoofd te bieden.  Als er te weinig eisen aan ons worden gesteld, zijn we minder gemotiveerd, presteren we minder goed. We maken zelfs kans op een bore-out. Vraagt men meer van ons en beantwoorden de gestelde eisen aan onze capaciteiten, dan gaan we beter presteren en hebben we plezier in ons werk. Als de belasting echter te hoog wordt, of te lang duurt, dan ligt een burn-out op de loer. Lopen we precies op de toppen van onze tenen, dan wordt het presteren een uitdaging.

Er is niets mis met regelmatig functioneren op de toppen van je kunnen. De veerkracht van mensen verbetert als we met regelmaat en zelfs toenemend aan hanteerbare stress worden blootgesteld. Op één voorwaarde: dat er voldoende hersteltijd mogelijk is. We hebben behoefte aan periodes van rust. Sporters weten dat: de beste methode om het uithoudingsvermogen te verbeteren en de spieren te versterken is intervaltraining. Gezonde stress is intervalstress. Intervalstress is beter dan te weinig stress, want dan verliezen we aan veerkracht.

Ik promoot zenuwen. Een gezonde portie wel te verstaan. Heb je ze niet? Word dan nerveus. Bij het openen van een congres rolt het zweet me over de rug. Wat wil je? Een volle zaal, enkele honderden mensen, in zeer korte tijd in beweging krijgen, met de energie van slechts één lichaam! Een prestatie leveren ís spannend. Die bepaalde spanning hoort daar gewoonweg bij. Die stress motiveert, zet op scherp. Op haar-scherp.

Zien hoe je in haarscherpe bochten onder grote spanning overeind blijft? Stukje sportgeschiedenis:

 

Ik zeg: maak van je aartsrivaal sprekersangst een inspirerende witte motor!

Inspiratiebron – Stress: vriend en vijand, T. Compernolle 
 

Dagvoorzitter nodig? Bel 06-36252483, of stuur een bericht naar: info@publieksmotivator.nl

 

 

In een effectief team heb je een eigen plek

/in , , , , /door
Edith van Bommel

 

Ineens zag ik het voor me: we lijken wel een bij elkaar gezet team! Ongevraagd, onbekend en dus niet meteen bemind. Met z’n vijven in een rek gezet: jullie staan samen. Succes! De sleutel lag op een dag als uit de lucht gevallen op de deurmat. Alstublieft! Uw plek is aan het einde van de straat. Voor een zacht prijsje was ik voor onbepaalde tijd verzekerd van een plaats. Mijn tweewieler had een dak boven het hoofd, een overkoepelend orgaan in de vorm van een geribbelde, groene fietstrommel: een kleine, overdekte stalling.

Aanvankelijk stonden er drie fietsen. Dat ging goed. De mijne maakte vier. Dat ging nog net. Maar in korte tijd werden het er vijf! Daar begon het grote sjorren. Daar begon de ergernis op weg ernaartoe. Geen of te weinig plek hebben, geeft irritatie, maakt boos. Kijk naar het verkeer. Bumperkleven, getoeter. Opgefoktheid. Het idee, dat ik dagelijks mijn fiets niet in of uit die trommel kreeg, maakte me nerveus, vooraf, tijdens en erna. Het enthousiasme van een eigen stek hebben, maakte plaats voor ellebogenwerk, voor passen en meten.

Het meest opvallend was de fiets met de voorraadbak voorop. De fiets stond steevast pontificaal in het midden. Het was een dominante aanwezige, die met zijn brede stuur twee andere plaatsen overschaduwde. Op een dag zat er een nestje in de bak. Een poosje later een merel. Zij vloog af en aan met takjes. Vijf eitjes! Expansiedrift! We hadden gevleugelde gasten in ons team! Weken later voltrok zich een drama: de vijf eitjes lagen op de grond, de merel was spoorloos. Zij hadden het op deze locatie niet overleefd. Net als mijn afgebroken fietsbel en enige tijd later een dynamo.

Ook in zo’n fietsstalling is er sprake van een pikorde. Wie heeft het voor het zeggen? Wie neemt de meeste ruimte in? Met wiens aanwezigheid komt je plek in het gedrang? Als de ander op een dag van zijn plaats is, neem jij die dan zonder meer in? Wat is het effect van zo’n plaatsverwisseling? Bruce W. Tuckman noemt vijf ontwikkelingsfasen van een team: forming (oriëntatiefase), storming (machtsfase), norming (affectie-normeringfase), performing (prestatiefase) en adjourning (afscheidsfase). Dit verhaal getuigt van storming: teamleden proberen hun positie in te nemen. De hiërarchie wordt uitgekristalliseerd. Dit proces leidt vaak tot strijd. Soms stilzwijgend. Of indirect, zoals via eigendom in de ruimste zin van het woord.

In een effectief team heb je een eigen plek. Rollen, taken en verantwoordelijkheden zijn duidelijk. Wordt er op de werkvloer geschoven met die rollen en taken, dan ontstaat er onrust. Zeker als het schuiven ongevraagd en van hogerhand komt. Als je – als in een fietsstalling – geplaatst wordt, waarbij het de vraag is, of het (je) past. In een effectief team heeft een teamlid genoeg eigen ruimte. Een eigen plek die meerwaarde oplevert.

Ook eens goed tot je recht komen in je team? Bel 06-36252483 (teamcoaching), of stuur een bericht naar info@publieksmotivator.nl

Een workshop Groepsdynamica? Workshops Groepsdynamica

Meer weten over effectieve teams? Lees Slagkracht! Een effectief team blinkt uit.

 

Slagkracht! Een effectief team is assertief én coöperatief

/in , , , , /door
Edith van Bommel

 

Bij conflicten bestaat er een spanning tussen twee menselijke neigingen. Aan de ene kant is er de wens om je eigen doelen door te drukken, het verlangen om assertief te zijn. Aan de andere kant bestaat de wens om de relatie goed te houden, het verlangen om coöperatief te zijn. Assertiviteit en coöperativiteit, zorgen regelmatig voor de nodige wrijving. Om te beginnen in jezelf. De innerlijke strijd tussen twee sterke verlangens alleen al kost veel energie en tijd. De vraag rijst, in hoeverre je op een relatief luchtige manier op een conflict kunt reageren? Hoe je je gedraagt, ook in een team, is immers een keuze.

Er is sprake van een conflict als tenminste een van beide partijen zich emotioneel belemmerd voelt door de ander. Tenminste een van beiden zit iets dwars, loopt met iets rond. Tenminste een van beiden is niet tevreden met de gang van zaken, voelt zich niet vrij. Assertiviteit is een spreekbuis, voor minimaal een van beiden. Maar je uitspreken, je belangen en doelen verdedigen, heeft ook risico’s. Een verslechterde samenwerking is zo’n risico. Hoe voorkom je zo’n belangrijk verlies als een verslechterde, of zelfs stukgelopen samenwerking? Want inhoudelijk gewonnen of verloren, écht prettig is het voor geen van de partijen als de werkrelatie sterk vermindert.

Een effectief team realiseert doelen én houdt de relatie goed. In zo’n assertief en coöperatief team zeggen mensen wat ze vinden, botsen hoort daarbij. De samenwerking torent immers hoog boven het conflict uit. Het gezamenlijke doel, het gezamenlijke eindresultaat staat voorop. Dat is een aanvaring waard. Een aanvaring laat weliswaar iemands eigenheid op zijn grondvesten schudden, maat zet ook op scherp, maakt alert. Een aanvaring laat het achterste van tongen zien. Een aanvaring bekent kleur. Een aanvaring getuigt van wilskracht en zet haarscherp visies naast elkaar. Met een aanvaring is niets mis. Het is als donder & bliksem. Het komt voor op z’n tijd. Het heeft nut. Het verbindt zelfs. Op één voorwaarde: praten. Echt praten. Open praten. Eerlijk praten. Niet óver praten. Mét praten. En dat is nu juist zo moeilijk. Dat open vizier in die penibele situatie.

 

Kijken met open vizier in een penibele situatie, hoe doe je dat? 
Met open vizier kijken vraagt een zekere luchtigheid:

  • Luchtigheid begint met een glimlach. Kost weinig energie, heeft onmiddellijk effect.
  • Luchtigheid begint met de bereidheid te kijken vanuit een neutrale invalshoek, als wijze derde partij.
  • Luchtigheid laat betrekkelijkheid inzien.
  • Luchtigheid is bereid ego’s los te laten.
  • Luchtigheid brengt humor.

Bovenstaande vergroot de kans, dat teamleden eerder op elkaar afstappen om zaken aan te kaarten. Assertief te zijn. Coöperatief te zijn. Een effectief team bezit slagkracht én luchtigheid.

Eigen slagkracht eens onder de loep nemen? Teamcoach nodig?

Liever een workshop Groepsdynamica? Workshops Groepsdynamica

Meer weten over slagkracht in teams? Lees ook: Slagkracht! Een effectief team blinkt uit

In de voetsporen van Peter Greenaway – Regie

/in /door
Publieksmotivator

 

Filmregisseur Peter Greenaway en multimedia regisseur Saskia Bodekke zaten op de eerste rij, toen drie gebodypainte modellen, vier getatoeëerde zeebonken, vijf stralende personeelsleden en maar liefst tien modestudenten van de Willem de Kooning Academie op knetterende mambo over de catwalk gingen. Dit vond plaats op 4 oktober 2013, tijdens de opening van de tentoonstelling ‘Sex and the Sea’ (Greenaway/Bodekke) in het Maritiem Museum Rotterdam. Regie catwalk-bodyartshow:
Edith van Bommel.

No.19.2

Frits Loomeijer (algemeen directeur MMR), 
Edith van Bommel & Peter Greenaway

 

Strakke regie in korte tijd? Laat Publieksmotivator het werk voor u doen. 

Beren op de werkvloer? Ontwijken! Of omarmen? (teams)

/in , , , , , /door
Edith van Bommel

 

Alles wat aan je knaagt, kost energie. Geknaag wordt piekertijd. Het wordt een beer op de weg, een roadblock. Iets waar je van gaat snoepen, roken, omlopen. In het ergste geval blijf je zelfs weg. Verzuim in de puurste vorm: ik ben er niet. Die reusachtige beer op je weg kun je blijven ontwijken, dagen, weken, soms maanden. Maar – hoe tegenstrijdig! – je kunt ‘m ook omarmen.

Afgelopen week kwam het in drievoud op mijn pad: de angst van professionals om zich uit te spreken op de werkvloer, in een team. Zowel in de gezondheidszorg als daarbuiten. De redenen die genoemd werden:

  • De hoogste functie heeft het voor het zeggen (hiërarchie).
  • Wie ben ik? Ik kom net kijken (zelfbeeld).
  • Het heeft geen zin. Ik word toch niet gehoord (overtuiging).

Ik verwonder me over het feit dat wij, volwassen, hoog opgeleide mensen, zo’n angst met ons mee kunnen dragen. Dat wij bereid zijn een collega zonder enige vorm van plezier op een voetstuk te plaatsen. Dat wij bereid zijn de ander de gang van zaken te laten bepalen, en daarmee te varen op andermans kompas. Zelfs als de veiligheid van een behandeling, of de naam van de instelling in het gedrang komt.

Volwassen of niet, je uitspreken vraagt moed. Een collega op de vingers tikken al helemaal. Toch draag ik die openheid een warm hart toe. Een beer op de werkvloer moedig omarmen is gezond. Als ervaringsdeskundige – ik zie regelmatig een beer – nodig ik ieder die zich geroepen voelt uit, om deze week de stoute schoenen aan te trekken. Ga eens zónder ‘Sorry dat ik besta, want wie ben ik, het heeft geen zin’ in gesprek met de betreffende beer in je team. Vergeet je super-OEN niet: die open, eerlijk-nieuwsgierige mens in jou. En je optimistische blik. Met een glimlach krijg je in de regel veel gedaan. Bovendien: snoepen na afloop, of die welverdiende sigaret, het smaakt dan toch anders. Met open vizier het initiatief nemen, daar kan de ánder niet omheen. Want zeg nou zelf: wie was hier die beer op de weg?

Tot slot, overwegingen voordat je in je team een beer omarmt:

  • Niet geschoten is altijd mis.
  • Ieder mens heeft recht van spreken.
  • Moed is niet de afwezigheid van angst, maar het besluit dat er iets belangrijker is dan dat.

 

Voor een aanstekelijk, speels voorbeeld, kijk hen eens:

Ook over (innerlijke) drempels stappen? Op tijd je mond opendoen in je team?

Als team hulp nodig? Bel voor teamcoaching: 06-36252483, of stuur een bericht naar info@publieksmotivator.nl

Dit artikel is onderdeel van het drieluik Beren op de werkvloer:

Een goede start is het halve werk!

/in , , , /door
 Publieksmotivator

 

No. 16.1

Op 2 augustus loste Publieksmotivator een startschot! Het was de aftrap van de Pride Run, het jaarlijkse hardloopevenement tijdens de Amsterdam Pride.

In één keer raak schieten. Een groep die daarop onmiddellijk in beweging komt en zich vervolgens in een bloedverzengende hitte ernstig overtreft met aan barrels gerende persoonlijke records. Een supergemotiveerd team! Met de DGLA (Dutch Gay and Lesbian Athletics), alle vrijwilligers, de hardlopers én niet te vergeten de KNAU (Koninklijke Nederlandse Atletiek Unie). Niet geschoten? Altijd mis!