Berichten

Samenwerken met tachtigjarige? Een eyeopener!

/in , , , , /door
Edith van Bommel

 

Een team kan verrassend voor de dag komen. Wat op het eerste gezicht een lachertje lijkt, ontpopt zich wel eens als een verbazingwekkende samenwerking, met verbluffend resultaat. En dan geldt: wie het laatst lacht, lacht het best. Waar een wil is, is een weg. Kijk maar eens naar de volgende generatiekloof overstijgende surprise. Skip de advertentie. De hoofd-act duurt slechts drie minuten. Kijk ook eens wat er met het publiek gebeurt. Bijzonder aanstekelijk! Who’s got talent?

Wat is het geheim van deze kijkkraker? (20.755.369 keer bekeken op moment van schrijven). Het lukt het samenwerkende duo het hele publiek, inclusief jury, op het verkeerde been te zetten. De act is niet wat het lijkt. Wat een mogelijk tenenkrommende vertoning zou gaan worden, blijkt een topper. Als jurylid – ter afkeuring – te vroeg de rode knop indrukken, dát blijkt na drie minuten ongemakkelijk.

Welke krachtige middelen heeft dit samenwerkende duo dan in huis? Als eerste: zij benutten hun diversiteit. Er staat een man en een vrouw. Er is een opvallend groot leeftijdsverschil. Er is een behoorlijk lengteverschil. Dat alles gestoken in een kek danspakje. Dat roept vragen op. Mensen gaan af op eerste indrukken en hebben hun cynische grappen al geformuleerd. De kracht van dit duo? Zij blijven beiden zichzelf. Wie ze zijn.

Focus als drijfveer is een tweede krachtig middel. ‘Ik wil dansen, ongeacht mijn leeftijd. Ik heb al gedanst vanaf mijn tweede levensjaar.’ Wat zou haar ervan moeten weerhouden dat op haar tachtigste nog of opnieuw te doen? Haar omgeving juicht haar toe: doe dat maar. Zij heeft een danspartner. De kracht van haar en haar danspartner? Ze zijn – en blijven – gefocust. Op wat ze willen. Dansen.

Onafhankelijk durven zijn, een derde krachtig middel. Iets doen omdat je het in eerste instantie graag doet. Los van wat anderen vinden. Los van een vakjury. Los van een luid, publiekelijk signaal ter afkeuring (de rode button). Vol overgave investeren in die onafhankelijke drive, verdient op voorhand een  gouden regen. Overtref jezelf. Een team kan meer dan je denkt. Benut generaties. Werk samen. Laat je niet kisten, of wegdrukken. Juist dan: tandje erbij! Publiek? Here we come. Wij hebben plezier! U ook?

 

Als team een steuntje in de rug nodig? Publieksmotivator helpt u graag verder: teamcoaching
Bel: 06-36252483 of stuur een bericht naar: info@publieksmotivator.nl

Een workshop Groepsdynamica boeken? Workshops Groepsdynamica

 

Wilt u een woord dat werkt bij weerstand? Deel twee

/in , , , , /door
Edith van Bommel

 

Weerstand is een knoestig fenomeen dat mij al jaren vergezelt, lastigvalt en boeit. Weerstand gilt om aandacht, maar straalt uit: raak me niet aan! Blijf uit mijn buurt. Ik heb veel aan weerstand te danken. Was weerstand er niet geweest, dan was ik niet waar ik was. Weerstand zet, gek genoeg, in beweging. Maar in de dagelijkse omgang lijkt er bij deze inmiddels vijf keer genoemde term – we noemen ‘m W – weinig anders op te zitten dan een haat-liefdeverhouding.

Heeft u ook een haat-liefdeverhouding met W? Wij wel! Tijdens mijn workshop Tien vormen van W(eerstand) – een loodzware sessie zou je denken – liggen mensen gek genoeg in een deuk. W kietelt hen in oksels, terwijl ze naarstig op zoek zijn naar een tool om een zwijger aan de praat te krijgen, of een agressieveling de mond te snoeren. W heeft ons in zijn greep. W staat plotsklaps op je stoep. W kom je tegen daar waar je ‘m niet wenst.

Meteen maar korte metten maken met W? Deze maand schrijf ik drie blogs. Dit is de tweede. In elke blog krijgt u van mij een woord om te werken met weerstand (W). Het werkt, als ú bereid bent het woord aandacht te geven. U heeft telkens een heerlijke week de tijd. En het kost haast niets. Alleen even denken: oh ja, het woord. Eenvoudig, niet? Weerstand nu? Lees dan even door.

Stoutmoedig. 
Sta hier eens even bij stil.

Stout & moedig. Hoe mooi, dit duo. Hoe passend, denkend aan weerstand. Ziet u de weerbarstige (collega, cliënt, student …) voor u? De bozige blik, de armen strak over elkaar. Mopperstand. Knorrig en kortaf. Denk maar niet dat ik je leuk vind. Stout en boos als een in de hoek gezet kind, dat daar om de dooie donder niet wil staan. Hoe moedig, je zo tegendraads te gedragen. Drijfveren en belangen te voelen opwellen, niet goed wetend ze waar te laten. Niet zachtaardig, maar korzelig, ontstemd en ongezouten, indirect en soms onhandig, zonder blad voor de mond te zeggen of te verzwijgen wat oprecht gevoeld wordt. Oog hebben voor de moedigheid van stout en kont-tegen-kribgedrag, in situaties waarin sprake is van grote weerstand, kan een sleutel zijn. Ook al ben je leidinggevende. Juist dan.

Ga ook eens lekker in de weerstand zitten. Daar knapt een mens van op.
Ik wens u een stout-moedige werkdag.

Werken met weerstand in jullie team?
Teamcoach nodig? Bel 06-36252483 of stuur een bericht naar info@publieksmotivator.nl

 

Workshop Groepsdynamica? Zie: Workshops Groepsdynamica

 

Publieksmotivator’s visitekaartje

/in , , , , , , , , , , /door

 

 

Zojuist ging de bel. Publieksmotivator’s nieuwe visitekaartje is binnen!

 

Creativiteit? Zoek beperking, ook op uw congres

/in , , , , , /door
Edith van Bommel

 

In de beperking zit ‘m de mogelijkheid. Dat hebben sporters onlangs tijdens de Paralympics weer bewezen. Op één been met 125 kilometer per uur door de bocht? Neem voor een indruk eens vijf minuten de tijd voor dit boeiende filmpje: Paralympiërs aan het werk. Zittend, staand, of visueel beperkt, waar een wil is, is een weg en daar kunnen we wat van leren. Levenslust, in de vorm van doorzettingsvermogen, lef en vertrouwen. Impossible wordt inderdaad I’m possible (closing ceremonie, Sotsji 2014). Minder wordt meer, veel meer.

Ook Wajongers weten er alles van. Bij Bureau VolZin (Rotterdam) werk ik regelmatig met deze jongeren met een beperking. Na zo’n middag met hen ben ik altijd wat aangeslagen, in het besef dat elk van ons het kan overkomen, dat je lichaam het ernstig af laat weten. Anders leren leven, met en door een beperking, die mogelijk – en gek genoeg – een verrijking kan worden. Voor hen is het noodzaak om meer uit minder te halen. Zij worden gedwongen. Anderen moeten zichzelf dwingen zich te beperken.

Kunnen kiezen voor minder is bijzonder rijk. Sta er eens bij stil hoe riant de keuze hébben alleen al is. Het enige wat kiezen vraagt, is:

  • dat je een scherp doel voor ogen hebt;
  • dat je hoofd- van bijzaken kunt onderscheiden;
  • dat je het lef hebt om weg te laten, door te strepen;
  • dat je het vertrouwen hebt, dat minder inderdaad meer is;
  • dat je tijd reserveert om keuzes te maken.

De beloning zit ‘m in die ene goed gestelde vraag, die ver uittorent boven die twee goedbedoelde adviezen. In die veelbetekenende stilte die je laat vallen in een gesprek, waarin de antwoorden als vanzelfsprekend bovendrijven. In dat ene schilderij aan de muur, dat in alle rust volledig tot zijn recht komt. Wat goed gekozen is, is zonder ruis en maakt kans op beklijven. In de beperking komen mogelijkheden tevoorschijn. Met een beperking worden mensen creatief.

Deze week steven ik met enkele honderden docenten af op een congres met als thema Les(s) is more. Hoe mooi. Het blijft een waarheid als een koe. En hoe lastig ook. Zeker in 2014, waarin – ondanks, of juist dankzij de crisis – de opties je als muggen om de oren vliegen. Wil een congres beklijven? Dan moet je kiezen en weglaten. Als organisator, als workshopleider, maar ook als deelnemer. Zoek beperking en je vindt mogelijkheden!

 

Op zoek naar een dagvoorzitter met een creatieve geest? 
Keertje sparren met Publieksmotivator?

 

Met volle overgave voor publiek? Ik zeg: doen!

/in , , , , , , , /door
Edith van Bommel

 

Onlangs vond de finale plaats van The Voice Kids. Wat je er ook van vindt, wát een zangtalent. Wat een lef, wat een overtuigingskracht. In een twaalfjarig meisje zag ik een inspirerend voorbeeld: 100% overgave, volledig in het moment, met een stem als een ongekende klok. Het liedje (Beggin’) zat nog dagen in mijn systeem. Maar vooral de energie die daarmee gepaard ging.

Aanstekelijk, zo’n Voice Kid. Voor dansers, publiek en jury. Voor de enkele miljoenen tv-kijkers en tienduizenden You Tube-likers. Een treffend in het water gegooide steen, met het effect van onmiddellijk, zich snel verspreidende kringen. Digitaal, zelfs mondiaal. Zo’n impact, hoe is het mogelijk?

Een aanstekelijk iemand, daar kun je niet omheen. Een aanstekelijk iemand trekt je naar zich toe. Daar moet je naar kijken, naar luisteren, daar gaat je aandacht heen. Magisch. Sterke beïnvloeding uitstralend. Een aanstekelijk iemand zit op het goede spoor, is zichzelf, kent zijn talent, investeert daarin en deelt dit glansrijk uit aan zijn omgeving.

Een aanstekelijk iemand tilt de omgeving op een hoger plan. Geïnspireerde dansers, jury op de punt van hun stoel. Open doekjes van het publiek tussendoor, een staande ovatie na afloop. Fans, over de hele wereld zelfs, aangetrokken door bijzondere kwaliteit. Aangeraakt door een eigen verlangen. Zó goed zingen, zou ik ook wel willen. Zó ontwapenend voor publiek staan, lijkt me heerlijk. Een (talent)volle overgave maakt een publiek open, een warme ontvangsthal, waarbij angst verschrompelt en plaats maakt voor enthousiasme, aanmoediging en motivatie.

Met volle overgave je taak uitvoeren, daar kan niemand om heen. Die intentie is zo zuiver, daar zit niets tussen. Ik geloof in de volle overgave waarmee je iets doet. Oprecht en passend, dat komt over, raakt. Ook je publiek. Ik nodig je uit: strooi je talentvolle energie rond met overgave, lef en overtuigingskracht. Alsof het je laatste dag is. Dichter bij jezelf kun je niet zijn.

 

‘

Uw congres een warme ontvangsthal? Haal een fijne dagvoorzitter in huis.
Reactie Voice Kids-finaliste Stephanie op dit blog

 

 

Hot. Cool. Yours! Hoe stress ons bij presentaties motiveert

/in , , , , /door
Edith van Bommel

 

De Olympische Winterspelen staan voor de deur. De grootste in de geschiedenis. In een uitgestrekt wit landschap leveren talloze sporters, onder toeziend oog van de hele wereld, topprestaties. Het motto van Olympisch 2014? ‘Hot. Cool. Yours’.

In presentatietrainingen die ik geef, valt nog altijd op hoe mensen kunnen bevriezen zodra ze voor een publiek staan. Tegelijkertijd breekt het zweet ze uit. Al bij de gedachte. Elke vorm van leven maakt plaats voor een angstvallig vastklampen. Aan tekst. Aan spookbeelden. Aan het verlangen zo spoedig mogelijk het (strijd)toneel te verlaten. Elke vorm van contact wordt ineens vermeden, alsof het zwaard van Damocles ieder ogenblik kan vallen. Van ‘hot, cool, yours’ blijft weinig over. Wat een feestje kan zijn, wordt een rampscenario, voornamelijk tussen de oren. Spannend, zo’n pres(en)tatie? Ja, natuurlijk!

Zonder stress in de boog komt een pijl nergens. De spanning in de boog geeft de pijl energie! De energie die hij nodig heeft om zijn doel te bereiken. Alle wezenlijke dingen die we gerealiseerd hebben in ons leven, zowel persoonlijk als professioneel, gingen gepaard met stress. De mens heeft een goede dosis stress nodig om emotioneel, intellectueel, sociaal en lichamelijk goed te presteren.

Stress is een subjectieve verstoring van het evenwicht tussen eisen die worden gesteld en middelen die je hebt om aan die situatie het hoofd te bieden.  Als er te weinig eisen aan ons worden gesteld, zijn we minder gemotiveerd, presteren we minder goed. We maken zelfs kans op een bore-out. Vraagt men meer van ons en beantwoorden de gestelde eisen aan onze capaciteiten, dan gaan we beter presteren en hebben we plezier in ons werk. Als de belasting echter te hoog wordt, of te lang duurt, dan ligt een burn-out op de loer. Lopen we precies op de toppen van onze tenen, dan wordt het presteren een uitdaging.

Er is niets mis met regelmatig functioneren op de toppen van je kunnen. De veerkracht van mensen verbetert als we met regelmaat en zelfs toenemend aan hanteerbare stress worden blootgesteld. Op één voorwaarde: dat er voldoende hersteltijd mogelijk is. We hebben behoefte aan periodes van rust. Sporters weten dat: de beste methode om het uithoudingsvermogen te verbeteren en de spieren te versterken is intervaltraining. Gezonde stress is intervalstress. Intervalstress is beter dan te weinig stress, want dan verliezen we aan veerkracht.

Ik promoot zenuwen. Een gezonde portie wel te verstaan. Heb je ze niet? Word dan nerveus. Bij het openen van een congres rolt het zweet me over de rug. Wat wil je? Een volle zaal, enkele honderden mensen, in zeer korte tijd in beweging krijgen, met de energie van slechts één lichaam! Een prestatie leveren ís spannend. Die bepaalde spanning hoort daar gewoonweg bij. Die stress motiveert, zet op scherp. Op haar-scherp.

Zien hoe je in haarscherpe bochten onder grote spanning overeind blijft? Stukje sportgeschiedenis:

 

Ik zeg: maak van je aartsrivaal sprekersangst een inspirerende witte motor!

Inspiratiebron – Stress: vriend en vijand, T. Compernolle 
 

Dagvoorzitter nodig? Bel 06-36252483, of stuur een bericht naar: info@publieksmotivator.nl

 

 

Slagkracht! Een effectief team is assertief én coöperatief

/in , , , , /door
Edith van Bommel

 

Bij conflicten bestaat er een spanning tussen twee menselijke neigingen. Aan de ene kant is er de wens om je eigen doelen door te drukken, het verlangen om assertief te zijn. Aan de andere kant bestaat de wens om de relatie goed te houden, het verlangen om coöperatief te zijn. Assertiviteit en coöperativiteit, zorgen regelmatig voor de nodige wrijving. Om te beginnen in jezelf. De innerlijke strijd tussen twee sterke verlangens alleen al kost veel energie en tijd. De vraag rijst, in hoeverre je op een relatief luchtige manier op een conflict kunt reageren? Hoe je je gedraagt, ook in een team, is immers een keuze.

Er is sprake van een conflict als tenminste een van beide partijen zich emotioneel belemmerd voelt door de ander. Tenminste een van beiden zit iets dwars, loopt met iets rond. Tenminste een van beiden is niet tevreden met de gang van zaken, voelt zich niet vrij. Assertiviteit is een spreekbuis, voor minimaal een van beiden. Maar je uitspreken, je belangen en doelen verdedigen, heeft ook risico’s. Een verslechterde samenwerking is zo’n risico. Hoe voorkom je zo’n belangrijk verlies als een verslechterde, of zelfs stukgelopen samenwerking? Want inhoudelijk gewonnen of verloren, écht prettig is het voor geen van de partijen als de werkrelatie sterk vermindert.

Een effectief team realiseert doelen én houdt de relatie goed. In zo’n assertief en coöperatief team zeggen mensen wat ze vinden, botsen hoort daarbij. De samenwerking torent immers hoog boven het conflict uit. Het gezamenlijke doel, het gezamenlijke eindresultaat staat voorop. Dat is een aanvaring waard. Een aanvaring laat weliswaar iemands eigenheid op zijn grondvesten schudden, maat zet ook op scherp, maakt alert. Een aanvaring laat het achterste van tongen zien. Een aanvaring bekent kleur. Een aanvaring getuigt van wilskracht en zet haarscherp visies naast elkaar. Met een aanvaring is niets mis. Het is als donder & bliksem. Het komt voor op z’n tijd. Het heeft nut. Het verbindt zelfs. Op één voorwaarde: praten. Echt praten. Open praten. Eerlijk praten. Niet óver praten. Mét praten. En dat is nu juist zo moeilijk. Dat open vizier in die penibele situatie.

 

Kijken met open vizier in een penibele situatie, hoe doe je dat? 
Met open vizier kijken vraagt een zekere luchtigheid:

  • Luchtigheid begint met een glimlach. Kost weinig energie, heeft onmiddellijk effect.
  • Luchtigheid begint met de bereidheid te kijken vanuit een neutrale invalshoek, als wijze derde partij.
  • Luchtigheid laat betrekkelijkheid inzien.
  • Luchtigheid is bereid ego’s los te laten.
  • Luchtigheid brengt humor.

Bovenstaande vergroot de kans, dat teamleden eerder op elkaar afstappen om zaken aan te kaarten. Assertief te zijn. Coöperatief te zijn. Een effectief team bezit slagkracht én luchtigheid.

Eigen slagkracht eens onder de loep nemen? Teamcoach nodig?

Liever een workshop Groepsdynamica? Workshops Groepsdynamica

Meer weten over slagkracht in teams? Lees ook: Slagkracht! Een effectief team blinkt uit

Slagkracht! Een effectief team blinkt uit

/in , , , , , , /door
Edith van Bommel

 

Ik zie ‘m nog op me afkomen, die tambour-maïtre. Met gestrekte arm! En in het verlengde daarvan zijn maîtrestaf. Zo’n grote stok met een bol aan het eind, waarmee hij aangaf wat er moest gebeuren. Het hele corps was bezig te draaien, maar ik was zó gefocust op de noten, dat ik ternauwernood ontkwam aan een doorklieving. Bijna aan de spies geregen. Hilariteit! En dan te bedenken dat ik een puber was, met een kolbak op mijn hoofd! Zo’n hoofddeksel met pluim, een ‘berenmuts’. Je schaamt je toch al zo dood. Desondanks was die harmonie, die bij evenementen uitliep met het jachthoorn- & trompettercorps, een ware sensatie: een reusachtig team. Een en al slagkracht! Letterlijk.

In je eentje ga je sneller. Met een team kom je verder. Een bekend fenomeen. Die vele handen, die gedeelde lasten. Twee weten er meer dan één. In teamverband is er sprake van synergie: 1 + 1 = 3. Bij een effectief team zijn de bijdragen van de verschillende teamleden zó goed op elkaar afgestemd, dat het resultaat beter is dan de som der delen. De teamleden profiteren van de diversiteit in hun team, ze bundelen hun krachten. Ze motiveren elkaar. Ze werken sneller en slagvaardiger. Een team komt eerder tot creatieve ideeën en innovatieve oplossingen. Het mag duidelijk zijn, met een team bereik je meer. Maar dan moet het team wél werken!

Een effectief team blinkt uit. Mooi gezegd, maar waaraan herken je zo’n effectief team?

    1. De samenstelling is in balans.
    2. De gemeenschappelijke doelstelling is helder.
    3. De prestatiedoelen zijn specifiek en meetbaar.
    4. De teamleden zijn gedreven.
    5. De aanpak is resultaatgericht.
    6. De verantwoordelijkheid is gemeenschappelijk (bron: Susanne Brakkee).

Zes punten. Heel simpel. Zoals ze er staan dan.

Ohio State University Marching Band laat zien hoe uitblinken in de praktijk werkt. Kwestie van één minuut zesentwintig. Maar zonder bovenstaande zes punten én een flinke schep motivatie om eindeloos te repeteren, was dit spectaculair staaltje teamwerk hen nooit gelukt:

 

 

Wel eens een Moonwalk geprobeerd met je team? Een sterk gemotiveerd én gedisciplineerd team valt op. Motivatie is de start van slagkracht. Van effectiviteit. Van uitblinken.

(Weer) uitblinken als team? Hulp nodig?

Bel 06-36252483 (teamcoaching), of stuur een bericht naar info@publieksmotivator.nl

Publieksmotivator biedt workshops: Workshops Groepsdynamica

 

Winnaars op de werkvloer!

/in , , , , , /door
Edith van Bommel

 

Bij een hardloopwedstrijd liep ik eens 10 kilometer lang bij de kopgroep. Ik wist niet wat me overkwam. Waar bleven ze, die paar duizend andere dames? Bij de start had ik een winnares gecast. Ze zag er afgetraind uit en had flesjes om haar middel. Kort voor de felbegeerde finish riep het publiek uitgerekend haar naam: ‘Oké, Catherine!’ Op dat moment haalde ze me in. Dáár sloeg in mij, als door een wesp gestoken, de adrenaline toe. Wát nou, Catherine! Niet nú. Ik zette de sokken erin en stoof vooruit. Struikelend vloog ik over de finish. Meters voor haar uit.

‘Ik is een eenzaam dier, dat zelfs van een gewonnen Oscar niet onsterfelijk wordt. De intense drang om te winnen die de meeste mensen van tijd tot tijd ervaren, is onderdeel van niets minder dan een strijd op leven en dood voor het ik. Toch bestaat het ik eigenlijk niet buiten een netwerk van relaties met anderen’, zo schrijft Robertson (2012) in zijn boek Het winnaareffect. Die broodnodige ander, zonder wie ons succes niet gezien wordt. Die gedoodverfde ander. Die beer op onze weg, die ons vervult van angst. Angst om af te gaan. Angst om buitengesloten te worden. Als je verliest, lig je eruit.

Een van de stressvolste dingen die een mens kan overkomen, is dat zijn sociale status daalt door een nederlaag of onderwerping door de ander. Een ontmoeting met een superieur, dominant individu kan een gevoel van bedreiging en schaamte oproepen. De kern van schaamtegevoel is de overtuiging dat anderen zullen oordelen, dat wie jij bent minderwaardig of onder de maat is. Als het gevoel dat er op jou wordt neergekeken, of dat je wordt afgewezen, te lang duurt – bijvoorbeeld dagelijks, op de werkvloer – kan dat je gezondheid schaden. Zowel bij dieren als bij mensen hebben sociale dreigingen een groot effect op het immuunsysteem. Ik is terecht bang. Een nederlaag of onderwerping is stressvol, schaamtevol en schadelijk.

Winnaars hebben het gevoel dat ze hun leven zelf in de hand hebben. Het gevoel dat ze controle uitoefenen, beschermt hen tegen stress. Het helpt hen om meer succes te behalen en langer en gelukkiger te leven. Oscarwinnaars leven gemiddeld vier jaar langer dan genomineerden (Redelmeier, D.A. en S.M. Singh, Annals of Internal Medicine). De hersenen van iemand die een strijd heeft gewonnen, worden gevoeliger voor bepaalde hormonen en zullen de volgende keer sneller en beter reageren op een vergelijkbare situatie. Winnen doet winnen.

Mensen worden een winnaar door een uitdaging aan te gaan. Dus ik zou zeggen: daag jezelf uit, zet een stap. Boek een haalbaar succes, zorg voor die eerste pot met honing. Ga onmiddellijk daarna door voor de tweede. Een beer op je weg? ‘Wát nou, beer!’ Die daagt je uit. Die heb je nodig. Die scherpt je succes. Overwin jezelf. Word winnaar. En je leeft langer en gelukkiger.

Ook gemotiveerd de sokken erin zetten als team? Haalbaar succes boeken? Bel 06-36252483 (teamcoaching), of stuur een bericht naar info@publieksmotivator.nl

Liever een workshop? Zie: Workshops groepdsynamica

Dit artikel is onderdeel van het drieluik Beren op de werkvloer:

De beer is los! Wat nu? (teams)

/in , , , , /door
Edith van Bommel

 

Jaren geleden stond ik op, middenin een vergadering. Mijn hart ging zó tekeer, dat ik er wel naar moest luisteren. Dit was de druppel, voelde ik. Hier was voor mij een grens bereikt: de manier waarop deze werkgever zijn mensen behandelde, als nummers. Te commanderen nummers, zonder één woord van waardering. Middenin in die vergadering sprak ik mijn zorg uit, mijn verbazing en mijn doorleefde conclusie: hier wil ik niet meer aan meedoen. Ik nam ter plekke mijn ontslag.

Twaalf jaar later kwam ik een oud-collega tegen: ‘Telkens als ik jou zie, denk ik aan die bewuste vergadering. Je maakte een verplétterende indruk. Jij sprak uit wat iedereen dacht. Jij schudde ons wakker.’ Mijn actie had effect gehad. Het effect van een steen die je in het water gooit, waarbij er spontaan, zich snel verspreidende, kringen ontstaan. De sfeer bleek inmiddels verbeterd. De werkgever had pas op de plaats gemaakt.

Je uitspreken, zeker in een team, vraagt moed. Als de nood maar hoog genoeg is, héb je die moed. Ervaringen waarna ik opstond en zelfs bereid was een hoge prijs te betalen (afstand doen van mijn baan), waren:

  • Hier zijn werknemers nummers.
  • Hier krijgen werknemers geen vragen, maar commando’s.
  • Hier telt de mens niet. Hier tellen resultaten, tot in honderdsten achter de komma.
  • Hier is men ontevreden, maar niemand spreekt zich uit op de plek waar het hoort .
  • Hier wordt geroddeld in het team.
  • Hier hangt een koude sfeer.
  • Hier is het elke dag niet fijn.

Deze ervaringen leverden mij emoties op die me naar de keel grepen, die ongezond waren. Noodsignalen! Wat nu? Dagelijks kostbare tijd en energie verliezen aan negatieve gevoelens, vastgeklonken aan een baan? Of moed vatten, de sleur stopzetten, in het volste vertrouwen dat er iets beters op je wacht? Welke te betalen prijs is de hoogste? Je lichaam weet het.

Fisher & Shapiro (2006) noemen vijf belangrijke aspecten om emoties te (h)erkennen:

  • Waardering – Voel je je verkeerd begrepen? Niet gehoord? Ondergewaardeerd?
  • Verbondenheid – Voel je je buitengesloten, op afstand gezet?
  • Autonomie – Heb je het gevoel dat je vrijheid om beslissingen te nemen is ingeperkt?
  • Status – Voel je je vernederd, weggezet?
  • Rol – Voel je je ontevreden met wat je nu doet?

Alle vijf raak. Alle vijf van toepassing op de beschreven situatie. Funest voor een werkgever, als werknemers zich zo voelen. Funest voor zijn klanten. Funest voor de omzet van zijn bedrijf.

De beer is los! Wat nu? Ontslag? Als dát goed voelt, niets mis mee. Maar beter nog: een beer op de werkvloer eerder omarmen (Beren op de werkvloer?), opdat problemen op tijd opgelost worden. Oprecht uitspreken brengt zaken in beweging. Ook voor anderen die de moed (nog) niet hebben. Je weekt iets los, je zet aan tot verandering. Je uitspreken lijkt glad ijs, maar dat is het niet. Met ‘Ik zeg maar zo, ik zeg maar niks’, dáár is het glad. Als een aal. Ongrijpbaar. Akelig stil, juist als de situatie schreeuwt om actie.

Ook een verpletterende indruk maken? Eerder uitspreken wat je dwarszit? Problemen in je team sneller oplossen?

 

Hulp nodig? Bel 06-36252483 (teamcoaching), of stuur een bericht naar info@publieksmotivator.nl

 

Liever een workshop in huis? Zie: Workshops Groepsdynamica

Dit artikel is onderdeel van het drieluik Beren op de werkvloer: